Als ik s’ochtends bij de school aan kom is er behoorlijk veel drukte op straat aan de voorkant van de school. Er staat een redelijke groep mensen met spandoeken en er worden liederen gezongen alsof er een topvoetbalclub wordt toegejuicht. Het blijkt een demonstratie van werknemers van de overheid die zowel voor hun arbeidsvoorwaarden (vooral salaris) en tegen de onmacht opkomen die hun werk met zich meebrengt. Een van de problemen hier is dat er her en der zomaar huizen worden gebouwd op plekken waar geen toestemming voor is gevraagd nog wel is verleend. Hier wordt vanuit de overheid weinig tot niets aan gedaan. Volgens de verhalen mede omdat hier te weinig middelen voor zijn of beschikbaar voor worden gesteld. In de loop van de ochtend loopt het plein steeds voller en door het oorverdovende geluid van hun protesten is onze les nauwelijks meer te volgen.

Als ik met Miriam, onze docent even snel een broodje ga eten op de hoek van de school is de groep inmiddels vertrokken en de rust weder gekeerd. Tijdens de lunch heb ik een leuk gesprek met haar, ze is Marokkaans van afkomst maar is op haar 18 e naar Parijs gegaan om te studeren. Ze is 10 jaar in Frankrijk gebleven maar toch teruggekomen naar Marokko. Als ik vraag of ze hier ook wil blijven zegt ze dat ze dat nog niet weet. Er is volgens haar veel veranderd in het land sinds ze het heeft verlaten. Ten goede waar het gaat om de vrijheid, zeker ten aanzien van de vrouwen. De huidige koning Mohammed is daar voor een groot deel verantwoordelijk voor. Het volk adoreert de koning hier en dat blijkt ook wel uit het straatbeeld wat je her en der ziet. En hij neemt zijn verantwoordelijkheid als er bv. ministers zijn die niet goed functioneren.
Er zijn er onlangs vier ontslagen wat een bijzondere gebeurtenis is hier daar er tijden zijn geweest waarin dit niet gebeurde. De cultuurverschillen in het land zijn echter ook groot en het zal nog een aardige tijd kosten voordat de verschillende generaties hun normen en waarden op elkaar hebben afgestemd.

Het is duidelijk dat de hoofdstad Rabat waar ook de regering is gevestigd veel van dit soort demonstraties kent. Ook bij het bewaakte parlementsgebouw naast het station waar ik dagelijks langsloop staan regelmatig groepjes met demonstranten. Of het ook daadwerkelijk iets veranderd blijft een vraag.

Als ik op de terugweg naar de Riad voor 1 dirham een pakje zakdoekjes koop van een vrouw in een rolstoel bedankt ze me met een lach en een “welcome to Morocco madamme”
Het blijft een land van grote contrasten!