Een Franse modeontwerper, een Franse kunstenaar en een Nederlandse archeoloog.
Alle drie vonden ze hun plek in hun geliefde “rode stad”.

Majorelle (1886-1962) legde er in 1924 de naar hem vernoemde prachtige botanisch tuin “Jardin Majorelle” aan.
Voor hemzelf als rustplaats waar hij zich kon concentreren op zijn werk.
In 1947 stelde hij de tuin open voor het publiek maar na zijn dood raakte de tuin verwaarloosd.

In 1980 herstelden modekoning Yves Saint Laurent (1936-2008) en zijn partner, de filantroop Piere Berge de tuin in haar oude glorie.
In de tuin staan veel bijzonder planten uit alle continenten en leven diverse vogelsoorten.
Ze hielden de tuin open voor publiek en verbouwden de villa van Majorelle tot hun winterverblijf.
Na zijn dood is zijn as verstrooid over de rozentuin en in de tuin vind je een gedenksteen en
een aparte kamer met tekeningen van zijn ontwerpen.
Echter sinds oktober dit jaar is er een nieuwe bezienswaardigheid bijgekomen.
Het musee Yves Saint Laurent.
Het ligt vlak achter de Majorelle tuin en wordt alom geprezen dus reden voor een bezoekje.

Het is druk als ik op Avenue Yacoub El Mansour in Gueliz aankom. Bij zowel de tuin als het museum staat een lange rij voor de kassa.
Je kan een combikaartje kopen voor de tuin, het berbermuseum en het YSL museum voor 180 Dirham.
Ik koop alleen een kaartje voor 100 Dirham voor de laatste (wat best veel is als toegangsprijs in Marokko)
Maar ja grote naam, grote prijs denk ik dan maar.
Het is een mooi en strak museum, bestaande uit 3 zalen. De Salle Yves Saint Laurent, een strakke zwarte zaal waarin (met de juiste belichting) een flink aantal van zijn creaties zijn te bewonderen. Er zitten werkelijk prachtige exemplaren bij.
Stijlvol en vrouwelijk. Van extravagant tot soms ook heel draagbaar. Zijn klasse zit vooral in de manier waarop hij de vrouwelijke vormen tot zijn recht laat komen in zijn soms zelfs mannelijke ontwerpen. Heel knap...
Dat de kleuren van Marokko hem hebben geïnspireerd is ook duidelijk te zien aan de mooie stoffen die hij heeft gebruikt.
Helaas mogen er geen foto’s worden gemaakt.
In het auditotium Peirre Berge is een documentaire te zien. En er is een zaal voor tijdelijke expositie waar nu het werk van Majorelle in een strak kobaltblauwe (Majorelleblauwe) zaal tentoon wordt gesteld. Extra reden om mijn bezoekje juist nu te doen.
Er is nog een kleine fotogalerie, een bibliotheek waar je boeken, kaarten en posters kunt kopen en een cafe “Le studio” waar ik in de tuin even neerstrijk voor een lekker kopje “Arabian Dream” thee.
Dit moderne museum is een totaal andere beleving dan authentieke Marokkaanse musea maar ook daarom zeker een bezoekje waard.

Een dag eerder was ik in Maison Tiskiwin, het huis en tevens museum van Bert Flint uit Winschoten.
Een man die een enorme hoeveelheid gebruiksvoorwerpen heeft verzameld tijdens zijn ontdekkingsreizen in Noord- en West Afrika.
Daar ademt de sfeer van Marokko in de authentieke Riad midden in de medina en wandel je door de vele kamers rond de patio.
Ik vind het museum op mijn wandeling door de Medina zuid en als ik binnenkom krijg ik te horen dat de eigenaar momenteel even ligt te rusten.
86 jaar is hij inmiddels maar zijn collectie is gelukkig al veilig gesteld en wordt overgedragen aan de Universiteit als hij komt te overlijden. Ik wist niet wat me te wachten stond maar nu eenmaal binnen ben ik behoorlijk onder de indruk van alle zaken die deze man van zijn reizen heeft meegenomen. Een flink stuk berber-erfgoed heeft hij hier verzameld.
Hij woont al ruim 45 jaar in Marrakesh waar hij als student Spaans en zijn liefde voor Andalusie uiteindelijk terecht is gekomen.
Er komt binnenkort een boek van hem uit in samenwerking met de universiteit en het musee Yves Saint Laurent en de Majorelle foundation. Een verslag van zijn reizen maar ook het verhaal van bewoners van de sahara die wegtrokken, de bergen in en naar andere landen. Hiermee probeert hij aan te tonen dat zij uit dezelfde wieg komen wat ook zou verklaren waarom de Touaregs(woestijnbewoners) dezelfde “berber” taal spreken als de bergbewoners.
Bevolkingsgroepen die als twee verschillende stammelingen hier worden gezien.
Een boek dat dus nog wel eens flink wat stof kan doen opwaaien... ik ben benieuwd!
Een toegangskaartje voor Maison Tiskiwin kost 20 Dirham.
OK! Minder grote naam, minder grote prijs....