Dat was het weer, tenminste voor deze keer.Ik hoop heel snel weer hier te zijn en mijn weg verder te vervolgen.Ik heb een mooie tijd gehad en vond het natuurlijk erg leuk dat jullie hebben meegereisd aan de hand van de verhalen.Het zijn de verhalen die mensen een gezicht geven heb ik ook hier weer gemerkt en een kijkje in hun leven.

Misschien wel het mooiste verhaal van deze reis heb ik tot het einde bewaard.Het betreft het verhaal van een Joods echtpaar dat in 1962 Marokko heeft verlaten om terug te keren naar “Israël”.Het Israël waar veel joden vanuit Marokko naar zijn teruggekeerd op een zeker moment.Het zijn de Joodse wijken die de herinnering daaraan nog altijd gaande houden naast het aantal synagogen wat hier nog te vinden is.Dit echtpaar heeft hun dorp ruim 55 jaar geleden achter zich gelaten...als een gesloten boek.Maar zijn nu, vooral als wens van de vrouw, toch nog een keer hier om samen met hun dochter uit London de plek terug te zien.Inmiddels 82 en 85 jaar oud hebben ze een zware reis door de bergen gemaakt naar het dorp tegen de Algerijnse grens.Een reis om nooit te vergeten maar ook om nooit meer te maken.De tijd heeft veel veranderd maar om nog één keer op de deur van hun oude huis te kunnen kloppen...een emotionele en zware trip die het uiteindelijk toch wel waard was.

Het is de dochter die me dit verhaal vertelt vanachter haar computer als we samen in de lounge van het hotel zitten en ik even op haar spullen heb gepast.Zomaar ineens een mooi en bijzonder verhaal...

Als ik even later langs de receptie loopt zegt de dame achter het bureau dat mijn vlucht van morgen gecanceld is...”you can stay for another year” zegt ze lachend...ha, Yes I would like that?

Maar helaas “everything comes to an end??