Als de kerstboom is opgeruimd en er weer een hele gezellige tijd achter de rug is...wat is er dan beter dan het vliegtuig pakken en weer terug te gaan naar mijn geliefde Marokko?

Dus...let’s go!

Voor de eerste keer met de trein naar Schiphol-AirPort. Een rechtstreekse en prima verbinding overigens die me vanaf Heerenveen binnen twee uur tot in de hal van het vliegveld brengt. Het is rustig in de trein en als de controleur langs komt met een nogal automatisch klinkende “goedemorgen”,  gooi ik er een bijzonder vriendelijk goedemorgen tegenaan om hem van de automatische piloot te krijgen..en dat werkt.. Er volgt opnieuw een groet met een “gemeende lach”?

Ook bij de douanecontrole op het vliegveld is het relatief rustig bij de douanecontrole en als ik mijn flesje water en frisdrank in de prullenbak wil droppen blijkt dat ik deze gewoon weer mee mag nemen. Tenzij ze kunnen ontploffen zegt de douanebeambte, hhh. Nou ik ga graag de lucht in zeg ik tegen de man, maar niet op die manier?

Het vliegtuig zit maar halfvol en we vertrekken iets later omdat er nog 2 passagier ontbreken. Gelukkig komen de twee zussen nog net op tijd het toestel binnenstormen. Met een lege stoel tussen mij en mijn buurvrouw ziet het ernaar uit dat het een comfortabele vlucht gaat worden. Tenminste als het hondje aan de andere kant van het gangpad straks ophoudt met “piepend blaffen” Nou ja, anders maar de koptelefoon met muziek op...Het zijn Italianen en zo te horen hebben ze er al een lange reis opzitten. De hond zit in een bench maar mag niet op schoot staan i.v.m turbulentierisico. Tja en op de grond vind ie niet echt leuk...Ik erger me weer even aan de “regels” die veiligheid moeten dienen maar die nu (bij geen turbulentie) vooral storend zijn voor een comfortabele vlucht voor het dier en de passagiers.

Ter afwisseling van mijn meegebrachte broodjes bestel ik een tapas-arrangement met een wijntje en raak gezellig aan de praat met mijn Nederlands-Marokkaanse buurvrouw. Ze gaat op bezoek bij haar 86-jarige moeder in Marrakech. Zelf woont ze al bijna 30 jaar in Nederland met haar 26 jarige zoon. Ooit als jong Marokkaans meisje getrouwd met een Surinaamse man en mee naar Nederland gekomen. Een huwelijk wat helaas niet lang stand hield. Ze verteld me haar verhaal van de moeilijke tijd die ze had als alleenstaande moeder met een driejarig kind en onvoldoende inkomsten om in Nederland te kunnen verblijven. Gelukkig had ze een “goede werkgeefster” die haar toen per direct een beter arbeidscontract aanbood waarmee ze kon blijven. Ze was kapster maar is inmiddels buschauffeur in Amsterdam.

Ze ziet er goed uit voor haar 51 jaar en ik had ingeschat dat ze van Antilliaanse afkomst was totdat ze me van haar Marokkaanse moeder vertelde. Ze heeft een een biertje besteld maar verteld me dat als zij in Marokko is, daar uit respect geen alcohol drinkt. Een soort van dubbelleven zegt ze. In Nederland met vrienden naar de kroeg en in Marokko de normen en waarden daar respecteren. Ik vind het een mooie manier van kijken en omgaan met verschillende culturen ook al hoor ik regelmatig “hypocriet” als oordeel hierover vallen....wat ik erg negatief en jammer vind.

Hoe dan ook...proost!

Mijn tapas smaakt goed, alhoewel de kaas een typisch schimmelsmaakje heeft. Maar blijkt toch geen schimmelkaas te zijn zoals mijn buurvrouw mij probeert gerust te stellen, hhh! Bakje dus bij de stewardess maar omgeruild voor een verse....

We kletsen gezellig door met een drankje...over het leven. En als we het over “trouwen, getrouwd zijn en scheiden hebben blijkt dat we daar allebei wel een beetje dezelfde ideeën over hebben. Nee, voor mij niet meer hoor zegt ze ...en zegt lachend dat ze dan wel een “dildo “ gaat kopen ...en zich gelijk verontschuldigd voor haar spontane uitspatting, hhhh. Ik ben inmiddels aardig gewend aan de openhartigheid van mensen, zeg ik, lachend. Vanaf dat moment is het ijs gebroken tussen ons (als er al “ijs” was) We hebben vermakelijke en interessante gesprekken.

Ons plezier gaat dan ook niet voorbij aan het stel dat achter ons zit en hoort van onze Marokko ervaringen. Ze vragen ons naar tips voor hun weekje Marrakech...en zo is er weer een nieuw contact gelegd en komt er weer een totaal ander verhaal los.

Ze komen uit Amsterdam-Zuid en hebben veel gereisd voor de KLM. Zij geeft nu nog les in de hulpverlening en is erg te spreken over haar Marokkaanse opvolgster. Na bijna  40 jaar gaan ze terug naar Marokko waar ze destijds een zwaar ongeluk hebben meegemaakt tijdens hun auto-vakantie. Zwaargewond in het ziekenhuis van Rabat gelegen met veel gebroken botten na het ongeluk waar ook een dode bij is gevallen. Heftig verhaal en hopelijk kunnen ze dit trauma nu afsluiten met een mooie en positieve ervaring in Marrakech.

We wisselen onze telefoonnummers uit voor als ze nog vragen hebben en wie weet treffen we elkaar deze week nog. Ik vlieg samen met ze terug dus dan benieuwd hoe het ze is bevallen.

Ja, zo staan we zomaar en alsnog mooi op tijd op het vliegveld van Marrakech. Gelukkig ook hier lekker rustig dus snel doorlopen... “Welkom” zegt de douanebeamte na weer een paar stempels in mijn paspoort te drukken. En het klinkt zeer gemeend!