Vandaag weer een aantal dingen op de agenda: Op zoek naar nieuwe en leuke adressen in de stad, een bezoekje aan de “de pantoffelheld” van Marrakech en een gezellige theeafspraak bij de moeder en zuster van Kadijsha in de medina.

Ik ga eerst op zoek naar het kleine atelier van Monsieur Douani. Ik heb een paar pantoffels van een vriendin uit Nederland meegenomen voor reparatie en ik wil voor mezelf ook graag een paar kopen voor op de koude tegelvloer in het appartement. In de talloze shops waar ik gisteren was heb ik geen leuke kunnen “scoren” dus wie weet vind ik ze hier. Het is even zoeken voor ik het juiste winkelstraatje en zijstraatje weer gevonden heb. Helaas is Monsieur D niet aanwezig dus zal ik ergens eind van de middag terug moeten komen.

Ik loop daarom terug het winkelstraatje in waar ik 2 informatieboeken aanschaf. Een over bezienswaardigheden in Marrakech en een over de highlights van Marokko. In het Frans geschreven dus zo kan ik gelijk de Franse taal mee bestuderen?

Op de heenweg is mijn oog al gevallen op een mooie binnentuin van een restaurant met de naam La Famille. Via een inkijk achter een houten deur en een smalle hal/steeg die uitkomt op het terras van de groene en zonnige tuin. Er is nog net een plekje vrij aan de grote tafel. Ik bestel een traditionele nos-nos(half koffie/half melk) en een salade van couscous met gerstezaad, avocado, clementine, knoflookkaas, pompoenpitten, honing, munt en lemondressing met knapperig Marokkaans gekruid brood. De kaart is klein, elke dag iets anders maar altijd bio-maaltijden en vaak salades, pasta’s of pizza’s. En als je er toch bent...ook het winkeltje is een aanrader om even rond te sneupen. De lichte kleuren, het buiten-zijn en het organic food zonder gedoe sfeertje zoals het ook in Bart’s boekje “Little escapes” wordt omschreven maakt het inderdaad tot een pareltje in de drukke medina van Marrakech. Het ligt bovendien vlakbij het Bahiapalace, een van de trekpleisters van de stad. Goed te combineren dus met een bezoekje hieraan.

Het is heerlijk vertoeven maar ik moet nu opschieten want om 16.00 uur heb ik afgesproken bij Café de France op het plein om te verzamelen voor de thee afspraak. Dus daar lekker een plekje in het zonnetje op het terras met een verse jus d’orange toe en uitzicht op de drukte op het plein. Kadijsha laat haar schoenen nog even poetsen voor de gelegenheid en na een drankje vertrekken we met zijn vieren naar het huis van de familie van Kadijsha.

Het is niet ver van het plein maar met alle straatjes niet gemakkelijk te vinden. Onderweg begroet ze een aantal bekenden in het Marokkaans en vertelt ze over haar jeugdherinneringen in de stad. Even later staan we aan een deur in een grote dichte muur en worden we vriendelijk ontvangen door haar oudste zus.Haar 86-jarige moeder komt voorzichtig schuifelend uit haar slaapkamer en begroet ons met een hartelijke lach. Schoenen uit als we de zitkamer betreden en daar staan al een aantal zoete lekkernijen voor ons klaar.

Tijdens de thee komen er allerlei verhalen los. Het verhaal van haar zus is daarbij wel het meest bijzondere en gelijk ook het meest trieste verhaal. Ze is haar man op 42-jarige leeftijd verloren in de Bosnië oorlog en bleef achter met drie zonen. Zijn foto hangt centraal boven de bank in de zitkamer. Dit heeft natuurlijk een enorme impact gehad op de familie. De liefde van haar leven, vertelt Kadijsha, die als jonge jongen al haar naam op zijn schouder heeft laten tatoeëren nog voordat hij met haar kon trouwen. Ze heeft nu nog de zorg voor haar moeder en haar jongste zoon en dat doet ze echt met verve...petje af??

Even later komt de knappe 26 jarige zoon van Kadijsha binnen, die duidelijk de Surinaamse roots van zijn vader heeft, hij heeft spontaan het vliegtuig naar Marrakech genomen vanuit Amsterdam en begroet zijn grootmoeder op een mooie en warme manier. Misschien lukt het om nog een keer naar Nederland te komen als haar gezondheid het toelaat, lacht ze. Ze is gek op de Bijenkorf?Maar nu is haar dochter er om leuke dingen hier met haar te doen...ook goed?

Na een aantal kopjes thee en koekjes die we natuurlijk niet mogen weigeren zeggen we elkaar gedag en gaan we ieder weer ons eigen weg. Ik ga weer op weg naar Monsieur Daoudi met de pantoffels en tref hem nu zittend op zijn krukje aan, druk aan het werk met weer een paar baboosh. Als ik hem vraag of hij de pantoffels kan repareren stuurt hij zijn vriend direct op pad voor twee nieuwe kwastjes in de juiste kleur. In een klein half uurtje, waarin ik even voor mezelf kan rondneuzen in het piep kleine atelier, heeft hij ze inmiddels gerepareerd en me van alles verteld over zijn internationale uitstapjes als ambachtelijk pantoffelmaker. Geen kosten hoor zegt hij lachend als ik hem vraag wat hij van me krijgt. Ik laat hem de riem zien die ik eerder al eens bij hem heb gekocht en beloof dat ik nog eens terug kom. Heb helaas bij hem geen leuke pantoffels voor mezelf kunnen vinden dus nog even verder op zoek en gelukkig vind ik die vrij snel in een kleine shop bij hem in de buurt. Nu dan ...terug naar het appartement en wat te eten meenemen onderweg en dan lekker met mijn nieuwe pantoffeltjes onderuit op de bank.