Het lijkt eenmaal op de helft van een reis ineens allemaal veel sneller te gaan...de laatste dagen vliegen dan voorbij. Ik bennog niet eens vertrokken en ik mis het nu al.Extra genieten dus nog even van de laatste uren zon, het lekkere eten en de relaxte sfeer van een terras. Maar ook het straatbeeld, altijd levendig en een vriendelijke chaos die ook het rauwe leven van de stad laat zien. Het laat je iedere keer weer beseffen hoe goed je het hebt. Het lied “op straat” (vertaling van “Streets of London”) van Guus Meewis schiet dan vaak weer even door mijn hoofd.

“Zie je daar die oude man

graaiend in een vuilnisbak

op zoek naar iets bruikbaars voor in zijn oude plastic zak.

Net iets teveel meegemaakt

waardoor die dakloos is geraakt,

praat in zichzelf over hoe het vroeger was.

En dan zeg jij

dat je eenzaam bent

omdat het even tegenzit.

Loop even met me mee door de stad en kijk

wat er gebeurt op straat dan zul je zien dat

het met jou zo slecht niet gaat”

Straks weer afscheid moeten nemen van mijn grote liefde blijft lastig en gaat meestal met een “brok in mijn keel” dus misschien nu maar wat eten voordat ik voorlopig geen hap meer hierdoor heen krijg. Het is vrijdag couscousdag dus hoe deze reis beter af te sluiten dan met een lekkere groentetajine. Vlees smaakt me vandaag nog niet echt en sinds ik een keer in de souks bij de slagerij afdeling ben gaan kijken waar kippen, konijnen in kooien worden verhandeld. De kippen voor je ogen geplukt en geslacht worden en twee tentjes veder in een tajine op een vuurtje staan te stoven...Dan overweeg ik wederom om nog minder vlees te gaan eten. Waar dit bij ons in Nederland buiten ons oog om in mega pluimveehouderijen gebeurt vind dit slachtproces hier gewoon op straat plaats. Niet echt leuk om naar te kijken natuurlijk. Confronterend maar toch ook verhelderend. Wat ze precies met de konijnen doen wil ik dan ook liever niet weten. Ik eet in ieder geval geen konijn ...dat weet ik wel. Aan mijn tajine veggi kan ik daarom met een gerust hart beginnen.

Nog gauw een berichtje aan Khadija die nog gezellig een weekje bij haar moeder blijft en me verteltdat ze ook de Marokkaanse nationaliteit voor haar zoon heeft geregeld. Ik ga haar vast en zeker een keer opzoeken in Amsterdam. En nog een berichtje aan een aantal vrienden uit Rabat die ik de volgende keer weer hoop te zien. Het was en korte trip dit keer maar niet zonder reden....want er staat over een paar weken een lange en verre reis gepland...een nieuw en weer heel ander avontuur.

Leuk dat jullie weer hebben meegereisd en wie weet tot snel...

Au revoir Marrakech....a bientôt!