Een paar dagen naar mijn geliefde Marrakech waar het misschien net iets warmer dan in Nederland is maar waar de hitte wel beter te verdragen is omdat de vochtigheid een stuk lager is.Ik vlieg vanaf Eindhoven dit keer om via Amsterdam weer terug te komen.

Op de nagenoeg volle vlucht zit ik naast een Marokkaans echtpaar dat al veertig jaar in Nederland woont. Hun drie zonen zijn met een Nederlandse vrouw getrouwd, de twee dochters met een Marokkaanse man. Ze hebben inmiddels 7 kleinkinderen en nummer acht is op komst. Ze gaan in juli met het hele gezin vakantie vieren in de bergen aan de grens van Algerije want de kleinkinderen willen graag allemaal een keer...en wel tegelijk bij oma slapen...nou zo kan dat, lacht een trotse oma me toe. Ze biedt me spontaan een slaapplek aan in hun appartement in Marrakech als ze hoort dat ik alleen voor een paar dagen in Marrakech verblijf. Ze hebben het gekocht met korting van de regering onder de voorwaarde dat ze het de komende vier jaar alleen voor hunzelf en familie mogen gebruiken en dus niet verhuren. Zij gaat nu de kinderen groot zijn zo’n drie a vier keer per jaar naar Marokko. Haar man die nog werkt in Nederland gaat meestal één keer per jaar mee.Ze is slechts vijf jaar ouder dan ik maar zit zo te horen al in een heel andere levensfase.

Als ik op de parkeerplaats van het vliegveld een taxi probeer te regelen tikt ze me op mijn schouder om me nog even te zeggen dat ik niet meer dan € 10 voor de taxi moet betalen. Wat de taxibemiddelaar haar niet echt in dank afneemt als ik zo naar zijn gezicht kijk en de wegwuivende handbeweging die hij naar haar maakt. Maar gelukkig is het humeur van taxichauffeur hier niet van onder de indruk. De man is meer dan tevreden met de € 10 die ik hem betaal als ik uitstap bij de moskee.

Even bijkomen en opfrissen in het appartement waar ik zo langzamerhand een gevoel van thuiskomen heb. De ramen staan lekker open, de zon schijnt en tussen het getjilp van de vogels klinken dekeuken-geluiden van de huizen beneden me en de spelende kinderen in de smalle straatjes voor de deur. Hoe eenvoudig is het eigenlijk om je dan ineens even intens gelukkig te voelen. Daar is kennelijk niet zoveel voor nodig.

Ik trek een luchtige jurk aan en wandel via de straatjes van het paleis richting het plein. Op zoek naar een wisselkantoor waar ik mijn euro’s kan omruilen voor dirhams. Zonder extra kosten en tegen een redelijke koers natuurlijk. Uiteindelijk goedkoper dan pinnen en handig ook voor kleine bedragen.

Op het terras van Mabrouka even pauzeren met een “Panache”, een smoothie van gemixt vers fruit en op de terugweg naar het appartement neem ik een vier seizoenen-pizza mee. En het visitekaartje van de Senegalese jongen die er in de bediening werkt, hij staat erop dat ik het aanneem voor het geval ik een keer koffie met hem wil komendrinken, Ik neem het aan maar geef aan dat ik er geen gebruik van zal maken en wijs hiermee zijn goed bedoelde aanbod aan. Zijn vrolijke lach gelukkig nog steeds op zijn gezicht.

De temperatuur is nog steeds goed te doen en op het dakterras waait een verfrissende wind...na de pizza is het tijd voor een koud glas bier. De grote fles “Grolsch” die ik heb meegenomen van het vliegveld in Eindhoven heeft dit keer de reis overleefd(jippie) en na een paar uur in het vriesvak slaat de schuimkraag bij het eerste glas bijna dood van de kou. Maar hij komt al snel weer op temperatuur...evenals de waterpijp. Een zwoele en relaxte avond onder de sterrenhemel... Even “no Harries, no worries” ...en morgen is er weer een dag?