De zon schijnt en al is het nog een beetje fris in de ochtend...de eerste groepjes met toeristen zijn in zomerse outfit al met hun gids onderweg als ik uit de muur van het paleis stap. Terwijl ik voor een ontbijt bij “Andalouse” op het terras neerstrijk gaan zij op weg om een kijkje te nemen bij de overblijfselen van een paleiscomplex uit de tijd dat Marrakech als hoofdstad onder de dynastie van de Sa’adiërs was.

De reden dat de Alawietensultan Moulay Ismael het El Badipaleis liet slopen. In tien jaar tijd wist hij met zijn daad van vernielzucht het geheel te vernietigen,alle herinneringen aan de Sa’adiërs uit te wissen en de marmeren platen te hergebruiken voor de bouw van zijn eigen residentie in Meknes.

Bij opgravingen zijn de funderingen en catacomben blootgelegd en zijn de gevels en tussenvloeren gerestaureerd en is het voormalige paleis tot op de dag van vandaag een geliefde en bezienswaardige ruïne en mooie tegenhanger van het Palais de la Bahia iets verderop waar de oosterse schoonheid nog steeds als decor dient.

Mijn eerste dag heb ik besteed aan heerlijk ronddwalen in de Soeks op zoek naar mijn favoriete geuren: sandelhout, amber, musk en jasmijn.

Ze zijn te koop in blokjes die thuis de mystieke geur van hier nog lang doen herinneren.

Ongeveer € 1 per stuk tenminste als je niet bij de eerste de beste koopt want sommige proberen het ook per gram te verkopen en dan ligt de prijs aanzienlijk hoger.

Tijd dus om je onderhandelingsvaardigheden en prijsbewustzijn te tonen(hhh)

Met 5 geurende blokjes ga ik weer verder op pad.

Ik wordt aangesproken en meegeleid naar “Artisan El Dar es Salam.

Je laten mee leiden is soms best spannend weet ik maar het brengt je meestal op mooie en verrassende plekken.

Via een kleine deur kom ik in een soort van gigantische schatkamer terecht bomvol met antiek, curiosa, houtwerk en sieraden.

De kans om even te kijken naar een Marokkaans theepotje zonder opzichtige decoratie en...because I like your smile, I make you a good price...zegt de verkoper uit de Sahara in zijn traditionele Touareq outfit. Ok deal ....en met een lief klein en gebruikt theepotje probeer ik door de smalle ingang tussen een groep met toeristen uit Bangladesh mijn weg weer naar buiten te vinden.

Tijd voor een lunch op een relaxed dakterras en die keuze is hier volop.

Ik vind een lekker plekje bij het Bazaarcafe waar Mimi de kat al gauw in de gaten heeft dat er kip in mijn “housesalad” zit en niet meer van mijn zijde wijkt na een stukje te hebben geproefd.

Via de smalle steegjes loop ik weer terug naar het plein waar de eetstalletjes al druk in de weer zijn om het diner voor te bereiden.

Ik zoek nog even verder naar een tas maar tussen de ontelbare exemplaren vind ik nog niet wat ik zoek maar “soi” morgen is er weer een dag...

Als ik lekker in het zonnetje zit te ontbijten en mijn plannen aan het smeden ben verschijnt er een brede glimlach in mijn blikveld, het is Driss die op weg van zijn ene Riad naar zijn andere Riad is.

Geen tijd om samen te ontbijten maar een snelle kus en een “I miss you so much” maakt dat minstens zo snel weer goed(hhhh)

We kennen elkaar nu al zo’n tweeëneenhalf jaar en naast de liefde voor dit land zit ook hij inmiddels zwaar in mijn hart verankerd.

Deze magische combinatie zal me nog vaak naar deze plek terugbrengen vermoed ik ondanks alle complexiteit die onze beider omstandigheden met zich meebrengen.

The heart wants what it wants...en daar heb ik dan voorlopig ook geen tegenspraak op.

Ik ga dus weer vrolijk verder op pad vandaag......want er staat weer genoeg op mijn ontdekkingslijstje.

Maar het belangrijkste eerst...