Wakker worden om 5.15 uur van de eerste prayer...kort maar krachtig maar het lijkt of de moskee pal naast mijn bed staat, al zitten er aardig wat meters tussen. Even omdraaien en verder slapen tot de vogels in de binnentuin me weer opnieuw wakker fluiten. Na een douche in de typische Marokkaanse badkamer- de kraan pruttelt van lang niet te zijn gebruikt denk ik- kom ik beneden en wordt in de keuken al voor het ontbijt gezorgd. Traditionele pannenkoekjes met gaatjes, een warm croissantje, brood met boter en twee soorten jam, verse jus en muntthee. Eenvoudig maar prima om de dag mee te starten. En daarna is het tijd om te vertrekken naar “the next door” en de Riad om te ruilen voor het vertrouwde appartement binnen de muren van het paleis....en daar wacht dan ook mijn spreekwoordelijke prins...maar dat even terzijde, hhh!

Paleis El Badi, gebouwd door de Sultan El Mansour na de slag om El Khebir in 1578 waarbij de Marokkanen de Portugezen versloegen. Met het losgeld van de Portugese krijgsgevangenen was er grote rijkdom vergaard en dit werd gebruikt om het paleis te bouwen met een leger aan arbeiders en vaklieden in 25 jaar tijd...een indrukwekkende stukje geschiedenis en architectuur. Ooit één van de mooiste paleizen totdat een andere sultan het een eeuw later in 12 jaar tijd kaalplukte en alle rijkdommen naar Meknes verhuisde. Wat nu nog rest zijn de lemen ruïnes die zeker een bezoekje waard zijn. Een anekdote zei het reeds want tijdens het banket ter ere van de voltooing van het paleis riep een gast “Als het is ingestort, zal het een mooie ruïne zijn” een misschien wat sinister voorteken maarnu een mooie realiteit.

De pisé-muren zijn in verregaande staat verval. Pisé is een bouwmengsel van natte aarde met stro en steentjes tussen twee planken gepersten verstevigd met kalk. Het meest voorkomende bouwmateriaal in Marokko maar als het mengsel niet goed is gemaakt kan het bij regenval instorten. In zuid-Marokko zie je daarom nog veel van deze halfvervallen gebouwen.

Op de centrale binnenplaats zijn vijf bassins en vier verdiepte tuinen met sinaasappelbomen. In het centrale bassins ligt een eiland dat in juni/juli de locatie is voor het Volkskunstfestival en het Festival International du Film in december. Mede daarom wordt het paleis op verschillende plekken onderhouden en gerestaureerd en tref ik dit keer zowaar een nieuwe deur...

Helaas is het paleis nu nog gesloten voor bezoekersdus geen kijkje van binnen...maar ik heb nog een paar mooie plaatjes van een eerder bezoek dus probeer deze te plaatsen bij foto’s en anders via Facebook op “jewelsoffmorocco“.

Vandaag trek ik weer verder de stad in om te ontdekken waar en hoe deze handelsstad nog leeft.