Vandaag het plan om een bezoekje aan het Museum van Yves Saint Laurent te brengen eventueel in combinatie met de naastgelegen Majorelle tuin. De Franse ontwerper bezocht Marrakesh voor het eerst in 1962 en kocht er even later een huis en verhuisde daarna naar een villa naast de Majorelle tuin die hij aankocht om te voorkomen dat er een appartementencomplex zou worden gebouwd. Een kleine herdenkingszuil in de tuin herinnert nog aan hem na zijn dood. Het museum opende eind 2017 enkele weken na de dood van zijn partner Pierre Bergé.

De Franse schilder Jacques Majorelle kocht het stuk grond in 1923 en creëerde rond zijn studio een botanische tuin en stelde die open voor het publiek. Na zijn dood raakte de tuin in verval en werd in 1980 gered door de modeontwerper en zijn partner. De naam Majorelle leeft nog altijd voort in een schitterende kleur kobalt blauw het zgn. Majorelleblauw”

Beide attracties zijn onlangs weer geopend en het lijkt me een bijzondere gelegenheid deze nog eens te bezoeken zonder lange wachtrijen en vele bezoekers voor het oog van de camera. Dus pak ik een taxi richting de noordkant van de Medina en laat me afzetten bij het museum...maar helaas.
Ik blijk geen goede dag te hebben uitgekozen want ze zijn allebei alleen geopend van woensdag t/m zondag dus wordt het plan gewijzigd en stap ik één van de “Caleches” (koetsen) die op de hoek bij het museum staan opgesteld, na een paar winkeltjes tegenover de tuin te hebben bezocht.

Het wordt een Koninklijk ritje door de stad waarbij de menner op de bok me de verschillende bezienswaardigheden onderweg aanwijst en vraagt of ik niet liever bij hem op de bok kom zitten. Maar ik zit prima op het rode pluche van de bank onder het afdak van de koets, uit de zon en waar zo nu en dan een heerlijk windje doorheen waait.
Een kleine en toeristische rondleiding door de stad, maar leuk om een keer te doen. Het is één van de attracties van de stad, met een ritje door de Ville nouvelle met de grote hotels, bankgebouwen, shoppingmall en brede lanen. Mooi om te zien hoe de paarden door al het andere verkeer heen worden geleid. Als er eentje een paar keer begint te hinniken stoppen we even om het bit van het dier te controleren.

Via de Kasbah en het plein stap ik in Gueliz weer uit de koets voor het terras van L’ Escapade voor een verkoelende ijscoupe om mijn laatste dag af te sluiten. Vanavond nog een afscheidsdiner koken en dan zit het er helaas alweer op deze keer....