Het zit er weer op...time flies when you are having fun. Maar ik voel me iedere keer weer bevoorrecht om van Amsterdam naar Marrakech of visa versa te vliegen en bij beide weer thuiskom. Of het nu het mooie Friesland, gezellige Woudsend, bij de kids en mijn familie en vrienden is, in het winderige Nederland momenteel of...in een woestijnstad duizenden kilometers verderop op mijn favoriete continent Afrika in een zonnig land waarvan ik een aantal jaren geleden niet had kunnen dromen daar zo’n sterke binding mee te creëren. De liefde voor iets brengt veel moois blijkt, niet altijd gemakkelijk op zo’n grote afstand maar wel heel waardevol.

Toen ik een week geleden vertrok had ik geen idee wat ik precies zou aantreffen in Marrakesh maar één ding was zeker het zou in vele opzichten niet meer hetzelfde zijn.
De vraag was vooral hoe Corona hier had huis gehouden in de afgelopen maanden. Een stad normaal boordevol toeristen en de afhankelijkheid van de lokale bevolking van deze sector voor een groot deel van hun inkomen. Maar in de eerste plaats ging ik natuurlijk om mijn geliefde weer te zien.

Ik kijk terug op een week met verschillende emoties. Marrakesh was weer van de Marokkanen en dat gaf de stad een heel ander, mooi en bijzonder sfeertje. Het leven op straat gaat gewoon door en zoals eerder al gezegd werd er volgens mij meer gebedeld dan anders en leek men meer te bidden, in grotere getallen in ieder geval vooral op de vrijdag en op straat.
De vriendelijkheid was als vanouds en het was niet moeilijk om ondanks het stilliggen van veel van de gezellige restaurants en mooie attracties om me gelijk weer thuis te voelen.

Ik heb genoten van het mooie weer, de stad, de lokale bevolking en van ons samenzijn...en kom gauw terug als het toerisme weer wat op gang komt en verdere toekomstplannen kunnen worden ontwikkeld. Nu eerst 10 dagen thuis in quarantaine..languit op de mooie nieuwe Marokkaanse kussens van de bank.

Morgen is het in Marokko een nationale feestdag, de geboortedag van de profeet Mohammed en is alles dicht in het land en hebben de scholen een paar dagen vakantie. De zoontjes van Driss komen hem een paar dagen opzoeken in de bergen, een mooie afleiding in deze onzekere tijden. In de afgelopen weken zijn de riads waar hij voor werkt schoongemaakt en is het nu vooral wachten op de eerste toeristen...

In het vliegtuig zitten slechts 30 passagiers en ik krijg een plek aangeboden bij de nooduitgang met extra veel beenruimte...dat belooft een relaxte vlucht los van wat mogelijke turbulentie. Het vliegtuig rijdt naar de startbaan en als de wielen de grond loslaten pink ik toch weer een klein afscheidstraantje weg...

Maar “See you soon my love...see you soon Marrakesh!”