Na een snel ontbijtje op de kamer meld ik nogmaals de gordijnen bij de receptie en dan buiten op zoek naar de taxi waarmee Driss me komt ophalen. Bij het busstation stappen we over in een grand taxi naar Essaouira. Samen met een jong Marokkaans stel delen we de kosten voor de rit en kunnen we vrij snel vertrekken. Maar niet nadat ik het aangeboden kopje thee, van de chauffeur tijdens zijn ontbijt op de taxi standplaats, op heb. In de taxi hangt een muffe geur, die zoals Driss zegt waarschijnlijk van de betreffende man is omdat hij in de taxi heeft geslapen…ramen wijd open dus.

Ietslater blijkt dat ook zijn rijstijl niet bepaald aantrekkelijk is.Bij de gebruikelijke politie controles stoppen we even voor een paar vragen, reispapieren- of de bekende Coronacheck. Bij het eerste checkpoint levert het al de nodige problemen want de chauffeur blijkt te hard te hebben gereden en met een boete in de hand van € 15 komt hij na een poosje terug bij de auto. Het leek even of hij rechtsomkeer wilde maken na deze financiële tegenvaller dus heb ik hem het geld van de boete gegeven en hem aangespoord om rustiger te rijden. Na twee rondjes rotonde zijnwe weer op de weg naar Essaouira.
Tijdens een tweede check blijkt dat ze de coronacode niet kunnen uitlezen en de telefoon geeft zonder internetverbinding alleen de barcode zonder overige persoonsgegevens.Mijn papieren versie en ID lagen nog in het hotel, niet slim natuurlijk maar na een “sorry” en “is it ok” en vriendelijke lach mogen we door. De weg is verder erg rustig en bij coöperaties van Arganolie die langs de weg liggen zijn nog geen mensen te bekennen. Ook de geiten in de argan boom staan nog te wachten op een foto van de voorbijgaande toeristen.Er zijn slechts een paar buitenlanders zichtbaar als we even stoppen langs de weg voor een toiletbezoek.Op sommige plekken staan groepjes schoolkinderen te wachten of komt er iemand op een ezeltje voorbij.Driss vertelt me dat hij vanuit de bergen als kind elke dag een flinke afstand moest afleggen naar school.Lopend, 10 km heen en 10 km terug.Wie het kan betalen kan nu met de bus.

Als we in Essaouira aankomen ligt er een dikke mist die optrekt vanuit de oceaan. Maar gelukkig prikt het zonnetje er even later moeizaam maar toch een beetje doorheen. Heerlijk samen lunchen bij Taros op het dakterras, wat een nieuw jasje heeft gekregen tijdens de lange sluiting wegens Corona. Nu met een meer Marokkaanse stijl met veel kleden en kussens die overal liggen en overheen hangen, bohémien-Maroccan style, zoiets. Daar hoort een traditioneel Marokkaans gerecht bij dus bestellen we een tajine en couscous. Het is tenslotte vrijdag couscousdag. En vrijdag is voor veel moslims ook de rustdag i.v.m het vrijdaggebed…gelukkig is de moskee dichtbij.

Ik zak lekker in de kussen op het zonnige dakterras met iets minder uitzicht dit keer. Het waait nauwelijks maar het is wel enorm vochtig merk ik, mijn haar springt spontaan in de krul.Daarna het strand op en nog een paar dingen halen in de Medina.

Er wordt flink gebouwd aan de reconstructie van de historisch stadsmuur maar in delen van de medina is het nog slecht begaanbaar en niet altijd even schoon. Het duurt vast een tijd voordat ook deze mooie vissersplaats weer hersteld is van de afgelopen Coronatijd. De kleur van de muur is nog niet bepaald daarvoor zijn verschillende kleurvlakken aangebracht vertelt mijn persoonlijke en informele gids die als we straks weer samen in de taxi zitten formeel iemand is waar ik mijn taxi mee deel.

Voordat we kunnen vertrekken is er nog tijd voor een tweede gebed maar hoop wel dat mijn “taxigenoot” snel terugkomt want de taxi baas wordt wat onrustig…waar mijn vriend is vraagt ie een paar keer in het Frans.
“Hij komt zo” zeg ik en ben opgelucht als ik hem even later zie aankomen. Op de terugweg zijn we met twee Marokkaanse vrouwen en een man die uit België komt en van Marokkaanse afkomst is, dus als Driss hem vertelt dat ik uit Hollands ben wordt er naast het Marokkaans, Frans en Engels ook even in het Nederlands gesproken, leuk!

Terug in het hotel bestel ik aan het zwembad een pizza en een flesje Medaillon, een verassend lekker Marokkaans rood wijntje.
-Driss moet straks de nachtdienst in om zijn vrije dag met mij te compenseren-De jonge barkeeper Mustafa vraagt me een beetje sip hoe mijn dag was en ik vraag hem wat er is…hij zegt dat hij gisteravond vier uur op me heeft gewacht en me voor het hotel heeft zien thuiskomen met mijn vriend.
Ik moet even schakelen en realiseer me dat hij me met Chan Mehmet heeft gezien, de Koerdische man uit Nederland die met me meegelopen is op weg naar zijn hotel en me bij deur gedag heeft gezegd.Hij is niet mijn vriend leg ik hem uit dat is iemand anders die heb ik wel dus we kunnen evt. wat drinken maar daar blijft het bij.Hij wil me graag aan de andere kant van het zwembad het poolhouse laten zien waar nog een aantal mensen zitten dus loop ik met mijn laatste restje wijn nog even met hem mee. Nog 10 minuten wantom 23.00 uur moeten alle barren en restaurants hier nog steeds dicht.

Terug op mijn kamer wordt er een aantal keren op de deur geklopt.Ik weet niet wie het is maar heb wel een vermoeden dus doe niet open. De gordijnen hangen weer op hun juiste plek.Tja, het is misschien toch ook wel een bijzonder of misschien wel vreemd land wat dit aangaat.Dat valt me na het gesprek met Chan gisteravond weer extraop…pff, wat een dag!

En hoop op een rustige nacht voor mij…en voor Driss!