Vandaag een korte wandeling door de Oudaïa kasba, tenminste als mijn knie dat toestaat dus uit voorzorg maar paracetamol ingenomen.De prachtige 12de-eeuwse Bab Oudaïa is de hoofdingang naar de Kasbah die hoog uittorent over de kliffen langs de Bou Regreg en over de medina van Rabat maar i.v.m renovatie is deze toegangspoort helaas gesloten en ook de in Moorse stijl aangelegde Andalusische tuin is nog niet klaar voor het publiek. Maar via een zij-ingang is de Kasbah toegankelijk en de blauw- of witgeverfde huizen van eind 17e eeuw sieren er nog steeds de nauwe straatjes ook al worden hier en daar nog bouwwerkzaamheden uitgevoerd.

Gelukkig,het platform van de voormalige uitkijktoren van deze burcht is wel toegankelijk en daar wacht me een schitterend uitzicht over de oceaan.
Op het strand is het een en al bedrijvigheid, voetballend en golf surfend vermaakt de jeugd zich hier uitstekend zo te zien. Het is een wandeling van nog geen kilometer maar met de niveauverschillen en onregelmatige keien een redelijke uitdaging, zeker met een stijve knie. Het café Maure is na een grondige renovatie wel weer open dus zoek ik een lekker plekje in de zon voor een Turkse koffie met Marokkaanse “gateaux” koekjes en met een prachtig uitzicht over de stad, de rivier en de oceaan.

In de verte zie ik het nieuwe futuristische theater staan en de in aanbouw zijnde Mohammed VI toren - die met zijn 250 meter hoog de hoogste toren van Marokko moet worden en op een soort raket op een platform gaat lijken-ook zeker de moeite waard om binnenkort een kijkje te gaan nemen. Maar mijn voorkeur gaat toch vooral uit naar dit deel van de stad, de levendige media en deze voormalige verdedigingsburcht die achter dikke muren schuil gaat.De muren zijn grotendeels door de Almohaden gebouwd in de 12e eeuw en ondanks dat ze in 17/18 eeuw zijn hersteld en aangepast door de Morisco’s (gevluchte moslims uit Andalusië) en Alawieten, is het grootste gedeelte nog steeds intact.De Andalusische emigranten bouwden ook de piratentoren en met dit imposante bolwerk wisten ze vrijwel alle aanvallen van Europese troepen te weerstaan. Nu zijn deze robuuste stadswallen vooral een staaltje van militaire bouwkunst en voor zowel locals als toeristen een heerlijke plek om in rond te dwalen.

Op de terugweg koop ik een klein zakje Ariël….Ik moet even geduld hebben want de dame van de kiosk is bezig in een gebed op de vloer van de kleine ruimte….nu kan er gewassen worden! Als de was klaar is en overal door mijn kamer heen hangt en ligt, pak ik een taxi naar het restaurant Dar Nadji, daar vragen ze me naar mijn vaccinatiebewijs en worden mijn handen grondig gewassen bij binnenkomst. Het lijkt erop dat de regels hier toch iets strenger worden.Als ik vertrek worden mijn handen voorzien van water met een sinaasappelgeurtje en ….of ik even op de telefoon van de portier wil kijken.Daar lees ik een berichtje in het Frans …”als je niet getrouwd bent, mag ik dan je telefoon nummer?” Ik zeg hem dat ik getrouwd ben en geef hem een knipoog…en vraag me af hoe vaak die dit bericht al heeft getoond of dat hij het heel snel heeft getypt…ik denk het eerste, hhhh!

Ik loop nog even naar de Carrefour om de hoek voor een paar boodschappen en besluit dan door de souks terug te gaan. Het is een aardig stuk lopen en er is veel veranderd in drie jaar tijd maar het is gezellig druk zo op de zaterdagavond…en hier laten ze je anders dan in Marrakech nagenoeg vrij om een winkeltje binnen te stappen…heel fijn en mijn knie gaat het net redden.