Het is nog stil in Riad Leila als ik met al mijn spullen beneden kom en even later komt de man van de receptie de trap af.
Ik reken de twee nachten af voor de kleine eenpersoonskamer in deze eenvoudige maar gezellige riad want slaap nu eerst voor een paar nachten in onze eigen riad …en ik heb geluk want de mooie kamer Fleur d'Orange op de eerste etage is nog vrij.
We hebben in totaal zeven kamers, beneden aan de patio liggen de kamers Rosa Damascina(damastroos) en Verveine(verbena), op de eerste etage liggen ook Cedre, Jasmin en Menthe. Safran is de “rooftop kamer” op de bovenste verdieping. Kamers en namen die je allemaal kruidig en geurend tegemoet komen en als alle kamers zijn volgeboekt hebben we max. 20 gasten in huis.

Mohammed, de zoon van de zus van de eigenaar en 24/7 aanwezig in de riad, is druk bezig in de keuken met het ontbijt als ik met mijn bagage binnenstap. H’Aziz heeft een paar dagen vrij en is naar zijn familie in de Dades vallei dus Mo hij heeft het extra druk.

Even later komen ook Bouschra en Malika samen met Maria, Malika’s dochter van 10 jaar.

Malika heeft haar man vorig jaar verloren toen hij als suikerpatiënt corona kreeg en moet het nu samen met haar dochter zien te redden, gelukkig met ook de steun van de familie. En Maria is een mooie, vrolijke meid die het weekend vrij is van school en naast het Frans en Marokkaans ook een woordje Engels spreekt.

Mijn tweede werkdag begint wel met een kleine kink in de kabel want de auto voor de ‘selfdrive’ van een aantal gasten kan niet op tijd kan worden geleverd. Er is reeds een minibus met chauffeur voor ze onderweg maar nog geen goede autostoeltjes voor de kinderen dus moet er snel iets worden geregeld. Gelukkig kunnen ze iets later dan gepland met zijn allen op weg naar het Atlasgebergte.

Als de gasten het ontbijt op hebben ontbijten wij gezellig met zijn allen op de krukjes in de keuken. En dan moeten yalla, yalla, de bedden worden afgehaald en komt er een flinke stapel was los want er zijn 6 kamers uitgecheckt. ’S middags komen er weer nieuwe gasten dus wordt er hard gewerkt om alle kamers weer “pico bello” te maken. Een aantal van de gasten komen van het vliegveld maar ook een aantal met een huurauto die ik vervolgens bij het paleis opvang om een plekje op de parking te regelen en ze het laatste stuk te voet mee naar de riad te nemen. Parkeren ( en ook rijden) in een stad als Marrakech is niet eenvoudig maar het is te doen mits je kalm blijft. In de keuken wordt nu weer druk gekookt want negen gasten blijven vanavond eten en Bouschra en Mailka zijn druk in de weer met een voortreffelijke tajine met rundvlees, sinaasappel en walnoten.

Ook voor mij staat er een bordje klaar als ik na een een klein “powernapje” beneden kom. De dag vliegt best snel om en ik moet nog enigszins wennen aan het vroege opstaan, hhh. Maar het is prettig, nu ik in de riad verblijf, dat ik me kan terugtrekken op mijn kamer en oproepbaar ben als er iets is. Wat aan de ene kant handig is maar aan de andere kant niet echt vrij.

De volgende ochtend begint het hele ritueel weer van voren af aan: ontbijten, uitchecken, kamers schoonmaken, boekingen checken, inchecken, enz.
'S middags weer even tijd voor een middagdutje ...waaruit ik wakker wordt door het tikken van de regen. Een lekker verfrissend buitje want de temperatuur ligt hier nog steeds boven de 30 graden. Aangezien de patio van de riad niet overdekt is worden alle kleedjes, stoelen en tafels in veiligheid gebracht. Als het weer droog is loop ik even de stad in voor een late lunch op een klein dakterras. Ik informeer gelijk even bij La Pergola & Bistro Arab naar hun programma. Een leuke plek waar je beneden Marokkaans kan eten met live muziek en een heerlijk dakterras/restaurant met internationale keuken. Van Jazz, Pop, Gnoua, oriental tot djembe sessies. En misschien vind ik een leuk cadeautje voor de baby van de zus van Bouschra, want ze heeft me uitgenodigd om volgende week zondag met haar mee te gaan naar het geboortefeest in de familie. 'S avonds loop ik

-hand in hand/ofwel gearmd- met haar mee naar de taxi voor nog wat boodschappen in de supermarkt. Dat is hier vrij normaal als vrouwen onderling al hebben we wel enige bekijks. Als ze me vraagt of ik Harira (Marokkaanse soep met tomaten, kikkererwten, linzen en selderij) lust, en dat lust ik zeker, neemt ze mee naar een pleintje waar iedereen op krukjes bij een kraampje zit te eten uit de grote pannen soep die er staan. Locals maar ook een gids met toeristen maken daar graag gebruik van een kopje verse soep voor nog geen euro. En dan serveren ze er ook nog een paar superzachte dadels bij…lekkerrrr! En dan gaan we nog even langs de Epicerie waar ze een speciaal mengseltje laat maken voor onder de douche . Na enige uitleg en een overtuigend lekkere geur laat ik ook een zakje mengen uit de vele potten en flessen die er in de winkel staan opgesteld en krijgen we een heerlijk spicy kopje thee aangeboden. Nu nog wat pure eucalyptus voor mijn neusverkouden collega alvorens op zoek te gaan naar een taxi die haar naar huis brengt. Ze is vierentwintig en heeft een prachtige dochter van vier jaar waar haar man helaas minder blij mee was en is vertrokken.…ah, daar is een vrije taxi...kus, kus, bon soiree et a demain!

Eenmaal thuis in de riad lekker relaxen in de heerlijke Fleur d' Orange kamer en natuurlijk uitgebreid douchen en scrubben met de gekochte blacksoap gemengd met een klein beetje van het mysterieuze zakje uit de Epicerie...