De tassen weer ingepakt voor een terugkeer naar onze eigen riad.

Ik pak een taxi naar Paleis Bahia en tref een aantal gasten en Astrid en de familie aan het ontbijt bij binnenkomst in de riad. Mohammed is druk in de keuken want H’aziz en Bouchra zijn allebei vrij en Malika is er nog niet dus ga ik eerst de vaatwasser maar eens inruimen en daarna nog twee keer.

Als de rust is teruggekeerd ga ik me vast voorbereiden op vanmiddag…op het geboortefeest bij de zus van Bouchra. De kaftan gaat mee in de tas en wordt vakkundig door Malika opgevouwen en om 15.00 uur ontmoet ik Bouchra bij het paleis samen met haar dochtertje Inez. We gaan eerst nog even langs de kledingwinkel in de Joodse wijk om voor haar een mooie donkerpaarse kaftan te kopen en voor de baby een knalrose. En dan op zoek naar een taxi die ons naar de rand van Marrakech brengt om daar over te stappen in een grand taxi waar we met zijn zevenen worden ingeblikt. Dan grijpt Bouchra ineens paniekerig om zich heen en zegt…ma telephone! Ze kan haar telefoon niet vinden en is bang dat hij in de vorige taxi is blijven liggen.

Haar hart slaat op hol en daar kan ik me alles bij voorstellen en de hele taxi in rep en roer. We proberen de riad te bellen of zij het taxibedrijf kunnen benaderen…totdat de chauffeur om haar nummer vraagt en er een beltoon afgaat in haar tas en ze opgelucht haar telefoon uit het achterste vakje van haar tas haalt. Wow, dat was even een stressmomentje.

Na een kwartiertje rijden stappen we uit bij een soort nederzetting buiten Marrakech. Stoffig en bestaand uit huizen gebouwd uit gestapelde betonblokken, onafgewerkt en saai.

Boven ons hoofd een wirwar van elektriciteitsdraden en een klein winkeltje in garagestijl. Het lijkt wel een soort “ghosttown”, zo’n verlaten cowboystadje waar je de cowboys en saloons weg kunt denken en waar werkelijk geen stukje groen of grassprietje te bekennen is. We halen een flesje water en een ballon voor Inez bij de man in de kiosk die tevoorschijn moet komen.En wachten totdat we worden opgehaald om naar het huis van de kersverse moeder te worden gebracht.

Na tien minuten wachten komt er een groepje mensen op ons af. Één dame is kompleet in het zwart en gesluierd, het lijkt wel of ik even terug ben in Saoedie- Arabie. Samen met nog een dame en twee kinderen worden we door de nauwe en oneffen straatjes naar een doodlopende steeg gebracht waar een blauw stuk plastic voor hangt. Als ze het opzij doen kijk ik in een steegje met allemaal vrouwen en kinderen. Er ligt een lange rode loper door de hele steeg waar aan het eind en aan de rechterkant een stuk of vier deuren van huizen zitten. Hoeveel vrouwen en kinderen er op de grond en op kussens zitten weet ik niet precies maar ik schat zo tussen de 50 -75. Ze begroeten ons allemaal vriendelijke en zijn mooi en gekleurd gekleed.

Bij het huis van de baby gaan we via een kleine kamer met nog een aantal prachtig geklede dames naar boven via een trap van betonblokken en komen in een kleine ruimte waar een keukentje en één kleine slaapkamer zit. Op het tweepersoonsbed ligt daar de twee weken oude “Nour”, wat licht betekent, gewikkeld in een rosé dekentje. In diepe slaap met zo nu en dan een lachstuipje of gaapje, ieniemienie voetjes en een bos donker haar. Ze is de derde dochter op rij en Inez is meteen onder de indruk van dit kleine wondertje. Er is thee en koekjes, heel veel koekjes op grote schalen en naast me liggen, in een grote deken broden verstopt minstens zoveel als het aantal vrouwen die in de steeg zitten. Ze worden in twee grote wasmanden naar beneden gebracht en even later komt er een gegrilde kip en een soort vermicelli schotel met suiker en kaneel op tafel en is er beneden muziek en wordt er gezongen en gedanst.

We kleden ons snel om en zetten de make-up nog een keer dik aan om ons vervolgens tussen het feestgedruis in de steeg te storten. We dansen en zingen en de meisjes en ook sommige vrouwen willen graag met me op de foto.

De meeste meisjes zijn prachtige gekleed met gelakte nagels en mooi opgemaakt. Behalve eentje…

Ze staat wat sip en verlegen bij ons en Bouchra haalt de vlecht uit haar zwarte lange haar en maakt een vlotte knot op haar hoofd.

Ze vertelt dat haar moeder weinig aandacht aan het meisje besteed en ik kan me goed voorstellen dat ze zich verloren en vergeten voelt naast haar mooi geklede en opgemaakte leeftijdgenootjes.

Maar we krijgen een lach op haar gezicht en als ze even later terugkomt heeft ook zij een mooi donkerrode kaftan aan en danst ze vrolijk en vrij met ons mee.

Wat een (geboorte) feest. Het is misschien wel één van de mooiste ervaringen in Marokko om mee te maken. De muziek, de vrouwen die je bezingen, het eten en de enorme gastvrijheid die dit land kent. Het hele feest gaat door tot na zonsondergang en rond 21.00 uur stappen we weer in een taxi die door de nauwe straatjes vlakbij staat te wachten. We krijgen nog een grote zak met brood mee en rijden hobbelend het plaatsje uit. Inez valt vrijwel direct in slaap en moeten we wakker maken voor de overstap in de volgende taxi. Voor mij naar het paleis en voor Bouchra en Inez naar huis. We nemen afscheid van elkaar op deze kruising en ze drukt me op het hart dat ik een berichtje moet sturen als ik weer in de riad ben dus bedank ik haar dan gelijk voor deze enorm leuke en bijzondere ervaring. Ce Rien pour toi, toujours bienvenu. Toi et moi sommes devenus ta famille, Dieu merci. (Het is niets voor jou, altijd welkom. Jij en ik zijn familie geworden, godzijdank)

Even later krijg ik nog een berichtje van Rachid, hij heeft een tajine gemaakt, of ik die gezellig met een wijntje bij hem kom opeten. Maar ik heb net de Pastille op, die Bouchra heeft gemaakt en over is van gisteren.

Dus zeg hem dat ik dat aanbod graag een andere keer aanneem.