Als ik de voordeur achter me dichttrek ligt de hammam ervaring nog vers in het geheugen na een rozig nachtje. Poeslief heeft geen zin om mee naar buiten te gaan nadat ik haar te eten heb gegeven dus laat ik haar achter binnen in huis. Misschien kan ze door het hekwerk van de openstaande ramen haar weg naar buiten vinden en zoniet dan hoop ik maar dat ik alles in dezelfde staat terug aantref als ik weer thuiskom.

Het is een rustige dag met alleen twee nieuwe binnenkomers uit Schotland, geen diners en dus tijd om samen met Aziz wat boodschappen te halen. Schoolkrijt om het dagelijkse menu op het bord in de patio te kunnen schrijven, een zak vol verse munt voor de thee en droogbloemen voor in de vazen bij de salon. En een doos met gemengde koekjes die we natuurlijk eerst weer even voorproeven alvorens we onze keus bepalen.

Op de terugweg naar huis neem ik de zonnehoeden van het dakterras mee om ze van nieuw borduursel te laten voorzien op het Rab el Kedima pleintje vlakbij mijn huis. Er is weinig oranje meer over van het opschrift “Riad Orange” dus lever ik ze in bij een dame in één van de stands op het plein. Morgen kan ik ze wel wel weer ophalen, zegt ze.

Als ik thuis kom lijkt het vrij stil in huis en ik zie geen poes, niet beneden en ook niet boven, maar als ik in de slaapkamer kom zie ik de kastdeur half open staan en hoor ik een zacht gepiep uit de donkere kledingkast komen. Ik pak mijn telefoon om bij te lichten en….ja hoor daar ligt mevrouw prinsheerlijk op de dikke winterdeken, te spinnen om het leven. Zo te horen zijn er in ieder geval twee kittens geboren maar ik besluit haar nog even met rust te laten en af te wachten of er nog meer staat te gebeuren. Ze laat me rustig toe als ik haar zacht over haar kop heen aai. Pfff, die deken zal ik er straks maar uithalen voor naar de wasserette en ik app Rachid om het het goede nieuws te vertellen en gelijk te vragen of hij nog wat oude kleding of handdoeken heeft en kan meenemen als ie straks komt. “I Think we are having babies” zeg ik.

Wat misschien niet een hele goede woordkeus is bedenk ik me achtertaf maar als ik zijn vraag bevestigen of het van de kat is, zegt ie gelukkig “thats good”. Als ik een tijdje later weer ga kijken tel ik er uiteindelijk vier stuks die naarstig op zoek zijn naar een tepel om te drinken. Na de deken te hebben gewisseld voor een paar oude overhemden van Rachid laten we de kersverse moeder en haar kroost met rust en gaan we de medina in om te eten bij Terasse des Epices.

Heb je gereserveerd vraagt ie als we door de verlaten straatjes van de medina lopen. Dat heb ik niet dus hoop ik dat we op de bonnefooi naar binnen mogen en dat mag gelukkig. Ook dit bekende dakterras heeft een mooie metamorfose ondergaan tijdens de Coronaperiode zo te zien en het is heerlijk naast tajine, couscous ook weer eens een lekkere biefstuk te kunnen bestellen met een glas wijn. Ook als we onze weg weer terug proberen te vinden naar huis merk ik dat Rachid dit gebied minder goed kent en dat wordt bevestigd als ie zegt dat ik de medina beter ken dan hij, hhhh.

Eenmaal thuis is het muisstil in de kast en als ik ga kijken ligt het hele spul in een diepe slaap en ziet het ernaar uit dat het een korte maar wel een rustige nacht gaat worden.