Net als bij slechte dingen komt ook aan alle goede dingen een eind, ook al wil je de bijzondere sfeer rond het WK voetbal nog wel even vasthouden. Uiteindelijk is het Frankrijk die aan het langste eind trekt in een spannende halve finale. Voorafgaand aan de wedstrijd breekt in Marrakech een noodweer los met harde windstoten en veel regen…weinig goeds voorspellend lijkt het wel. Op het plein staat een groot tv-scherm zodat iedereen de wedstrijd kan volgen maar de eerste helft regent het flink en valt zelfs de verbinding even uit. Ik hoop op een droog moment nog naar het cafe te kunnen waar we samen de wedstrijd kunnen zien maar de video’s die ik van Rachid toegestuurd krijg laten weinig aan de verbeelding over. Blijf maar thuis kijken, zegt ie want het stroomt hier letterlijk van de regen. Pas in de tweede helft wordt het droog en durf ik de gok te nemen om het grote plein enigszins droog te bereiken. Bijna alle zeildoeken die boven de soeks zijn gespannen zijn losgerukt door de wind en klapperen alle kanten op. Alle cafés en restaurants zitten vol maar vanaf het dakterras van Argana kan ik de wedstrijd op het scherm op grote afstand toch enigszins volgen.

Rachid is inmiddels de straat op gegaan om de spanning enigszins te ontlopen.

De teleurstelling is dan ook groot als het fluitsignaal klinkt en de Fransen een plek in de finale hebben bemachtigd maar er klinkt een groot gejuich voor het Marokkaanse nationale elftal want ze hebben gevochten als leeuwen tot op de laatst minuut…en wat hebben genoten de afgelopen weken van hun spel en hun prestaties. Ze hebben niet alleen aan de wereld laten zien dat ze goed kunnen voetballen maar ze hebben ook hun cultuur, land en mensen in de schijnwerpers gezet en niet in de laatste plaats het grote en goede hart van een leeuw. En ik begrijp (denk ik) wat dit voor ze betekent ...en dat is veel meer dan voetbal.

Na de enerverende tijd die het WK met zich mee heeft gebracht is het nu weer tijd om tot de orde van de dag te komen en dat gaat snel want ik zal op zoek moeten naar woonruimte voor de laatste weken tot mijn break naar Nederland. Via de kiosk bij de riad informeer ik naar mogelijkheden in de buurt en wordt ik meegenomen naar een woning in de medina die echt de moeite waard is volgens de man die me erheen brengt. Ik kom uiteindelijk bij een Marokkaans echtpaar in huis waarvan de man blind is. We klimmen de steile trappen op in het huis en komen uiteindelijk in een kamer vol spullen waar een bank staat met daarop een dikke deken. Wat ik er van vind en of ik de kamer wil is de vraag daarop…dus probeer ik zo vriendelijk en tactvol te antwoorden met dat dit toch niet helemaal is wat ik zoek waarop hij gelijk aangeeft ook nog iets anders te hebben dus gaan we weer verder op pad. Onderweg vertelt hij dat hij zelf ook een riad heeft en even later staan we voor de deur van zijn huis…het is inderdaad een riad maar in een nogal vervallen toestand en de kamer die beschikbaar is bestaat uit niet meer dan een matras op de grond waar de veren reeds uit springen. Oeps, dit gaat hem niet worden dus en ik neem afscheid van de man en bedank hem vriendelijk voor de genomen moeite.

Dan komt er goed nieuws van de eigenaar van mijn huidige woning…ik kan tot mijn vertrek blijven zitten omdat de reservering deels is ingetrokken. Wel tegen een hogere huur vanwege de kerstperiode maar aangezien het maar voor een paar weken is neem ik dat maar op de koop toe. Jaah, crazy news appt Rachid me even later… waarbij ik denk dat het met de huurverlenging te maken heeft maar toch op ander nieuws blijkt te slaan, nl. dat zijn moeder haar been heeft gebroken tijdens het schoonmaken. Hij wil haar daarom graag bezoeken en krijgt hiervoor ineens gemakkelijk twee dagen vrij…wat ons dan de kans biedt om eindelijk naar Taghazout/Agadir te gaan in combinatie met een verrassingsbezoekje aan zijn moeder…Lets go to Agadir…Lets go to Taghazout!

Dus regel ik diezelfde dag nog dat ik ook twee dagen vrij ben en dat we de volgende dag met de Renault Clio van de riad op pad kunnen richting de kust. Ruim 250 km vanaf Marrakech oftewel zo’n 3 1/2 uur rijden naar het iets noordelijker gelegen vissersdorp Taghazout. Maar via de peage zijn de vele kilometers asfalt door het bergmassief van de atlas prima af te leggen. Alleen hopen dat we de politiecontroles kunnen ontzien om mogelijke vragen niet te hoeven beantwoorden. Dus vooral niet te hard rijden want dan wordt je er sowieso uitgepikt. En eerst naar de benzinepomp om te tanken natuurlijk want in de tank zit maar net genoeg benzine tot het eerste tankstation …en dan de grootste uitdaging: de stad uit zien te komen. Maar gelukkig heb ik een goede navigator naast me zitten die me wel even duidelijk maakt dat ik hier niet in Nederland ben en op zijn Marokkaans moet gaan rijden oftewel doorrijden en toeteren, hhh. Na een korte tussenstop bij een vrij nieuw wegrestaurant komen we begin van de middag aan in Taghazout en gaan we op zoek naar een slaapplek voor de nacht. Na enigszins afdingen komen we terecht in een groot en Marokkaanse ingericht appartement direct aan het strand met werkelijk een fanatisch uitzicht over de Atlantische Oceaan. Daar vermaak ik me wel even terwijl Rachid zijn moeder gaat opzoeken. Als ie een paar uur later met een paar flessen wijn en blikken bier terug komt heb ik inmiddels wat spullen voor het ontbijt in huis gehaald en heerlijk geluncht op het terras van World of Waves. Zijn ouders wonen in de buurt van Agadir en hij heeft ze sinds juni niet meer gezien en zijn moeder is dan ook blij verrast en in tranen als ze hem ziet. Hij kent Taghazout als geen ander, heeft er gewerkt, gesurfd, gezwommen, gevist en gevoetbald. Dus gaan we die avond eten bij het restaurant waar één van zijn vrienden werkt, Munga guesthouse waar ze op een gezellig overdekt buitenterras met een bar mega lekkere pizza’s en pasta serveren… maar niet voordat we zon hebben zien ondergaan vanaf ons balkon.

Het water is inmiddels gestegen tot aan de rand van het appartement en via de nog overgebleven stukken strand en rotsblokken wandelen we na het eten terug naar het appartement om nog even te genieten onder de sterren met thuis een wijntje met muziek…..om daarna lekker rozig en met het geruis van de oceaan in slaap te vallen.

De volgende dag probeer ik de gekochte sinaasappels uit de persen met de sinaasappelpers die in de keuken staat. Er komt een hoop herrie uit het apparaat maar weinig sap en Rachid die op de bank weer in slaap is gevallen denkt dat ik de keuken aan het afbreken ben….dus het glaasje sinaasappelsap wordt me niet bepaald in dank afgenomen, hhh! We nemen met enige moeite afscheid van het ochtendzonnetje en het mooie uitzicht vanaf het balkon en rijden vervolgens terug naar Agadir voor een lekkere cappuccino, een paar uur relaxen op een strandbed en bezoeken als laatste nog het mooie Crocopark, waar we nog weer een vriend van Rachid tegenkomen die er als portier blijkt te werken. En dan 325 nijlkrokodillen bekijken, naast gigantische pythons schildpadden en leguanen. Het park is mooi aangelegd en ook zeker de moeite waard door de prachtige planten die er zijn aangebracht. Tja en dan is tijd voor de terugreis van weer 31/2 uur die deels in het donker moet worden afgelegd. Maar voordat het gaspedaal wordt ingetrapt stoppen we nog bij een grillrestaurant waar we heel bijzonder in de naastgelegen slagerij ons eigen vlees kopen en dat vervolgens bij het restaurant op de barbecue laten leggen waar we nog een deel van de WK finale zien tussen Argentinië en Frankrijk. En dan terug naar Marrakech… een lange, donkere maar rustige weg die wordt opgelicht door de vrachtwagens die we passeren en de koplampen van de tegenliggers. Tot uiteindelijk de lichtzee van Marrakech opdoemt en we weer terug zijn in de drukte en hectiek van de stad. Argentinië is inmiddels wereldkampioen... maar voor ons voelt het vooral alsof we bijna een week zijn weggeweest!