De eerste week zit er alweer op en het zoeken naar een appartement wil nog niet echt opschieten.

En ook al zitten er voordelen aan het verblijven in de riad het betekent ook dat er weinig echte vrij tijd en nauwelijks privacy is

dus hoogtijd om een kleine escape te organiseren voor de drukke tijd straks weer aanbreekt.

Het zware winterweer in de Atlas lijkt wat te zijn bekomen en de bergpas is inmiddels weer geopend dus de reizigers kunnen weer veilig de berg over richting de woestijn en ook de temperaturen in Marrakech zijn weer een stuk aangenamer.

Mustafa’s verhaal is gelukkig dan ook goed afgelopen de gasten zijn de berg over en de sneeuw lijkt op zijn retour.

Toch schommelt het weer nog steeds en zakt de temperatuur soms zomaar weer met zo’n 10 graden.

Maar aan de vogels te horen is het voorjaar op komst en aangezien de weersverwachtingen voor de komende dagen goed zijn…wat is er dan heerlijker dan een paar dagen kust, even weg uit het stoffige en chaotische Marrakech voor een rendez-vous.

Het wordt Essaouira, het charmante witte pareltje aan de Atlantische kust als je het mij vraagt.

Ik kom er al sinds een aantal jaren en steeds weer graag terug.

Deze kleine ommuurde vissersplaats ligt 180 km ten westen van Marrakech, is prima te bereiken met een grand-taxi en/of bus

en last bus not least, de geboorteplaats van Rachid.

De ambachtelijke scheepswerven en vissershaven zijn het hart van de stad en maken het uniek.

De belangrijkste activiteit is de visserij alhoewel het toerisme in steeds sterkere mate toeneemt

en het staat tevens bekend om o.a. de arganolie en meubelmakerij, met name in thuya-(wortel)hout.

Rond deze tijd is het er nog vrij rustig en ik laat me natuurlijk graag mee op sleeptouw nemen door een echte “souiri”.

Lekker een paar dagen uitwaaien aan het brede strand en genieten van de mix van Portugese, Franse en Berberse militaire bouwwerken.

Het meest indrukwekkende deel is wel de Skala de la Kasbah, de 200 meter lange vesting omgeven door de muren die de stad beschermen tegen de zee en de vele kanonnen die het onheil buiten de stad moesten houden in vervlogen tijden. Logisch dat dit eerder het decor was van de Games of Thrones serie.

De grand taxi brengt ons in zo’n 2,5 uur ter plaatse waar we eerst even stoppen bij de Carrefour voor wat wijn, bier en ontbijtspullen en pakken daarna een kleine taxi naar de medina. Ook hier voelt het altijd weer een beetje als thuiskomen en heerlijk om weer de zilte lucht van de oceaan te kunnen opsnuiven. Het wemelt er van de zeemeeuwenvooral rond de visafslag en de medina ziet er weer vrolijk en opgeknapt uit.

Gelukkig weer veel beter als de laatste keer toen ik er was in de Coronatijd.

Als we bij het appartement aankomen zijn de dames nog druk aan het schoonmaken dus gaan we samen eerst vanaf het dakterras genieten van het uitzicht over de zee en shoarma halen om de grootste trek te stillen. Het is hem weer net als in Taghazout gelukt om een fijne plek met een fantastisch uitzicht te vinden…do you like it, vraagt ie nog. No, i don’t like it zeg ik…I love it, wow!

Het is een kleine maar mooi en modern ingerichte studio/appartement met authentieke details zoals een deels houten plafond en een gerenoveerd traditioneel keukentje met uitzicht over een stukje strand met rotsen waar het zeewater tegenop spat en aan de zijkant een stukje skyline en het einde van de skala. Als de dames alles schoon en fris hebben opgeleverd en de deur achter zich dichttrekken zijn we eindelijk weer even samen…en daar mag op gedronken worden.

Na een korte siësta pakken we een taxi naar het zuidelijkste stuk strand waar een aantal leuke strandtenten zitten.

O.a. mijn favoriet Ocean Vagebond die vanavond helaas dicht is. Maar bij het naastgelegen Beach & Friends brandt licht en wordt er goede muziek gedraaid en staat er, hoe kan het ook anders, een ruime keuze aan vis op het menu. Rachid is een echte viseter, wat denk ik niet zo gek is als je uit een vissersfamilie komt. Zelf heeft ie nooit gekozen voor het werken op zee als is ie net zo dol op water als ik.

Jarenlang heeft ie gewerkt in een shop waar ambachtelijke producten werden verkocht totdat de winkel ging sluiten en hij genoodzaakt was om ander werk te zoeken. Het was het moment dat hij voor het eerst ging werken voor een riad.

Het is voor hem heel anders om weer terug te komen dan voor mij want er liggen veel veel herinneringen, goede en minder goede.

Via het strand lopen we terug en halverwege komen de Gnaoua muziek klanken ons tegemoet.

Op het dakterras van restaurant "The Roof Top" speelt een bandje dus gezellig om nog even een kop koffie/drankje te gaan halen want verder

is het nagenoeg uitgestorven in de stad op een klein aantal toeristen na.

De volgende dag is het eerst een beetje mistig maar als het zonnetje erdoor breekt is het heerlijk met een lekker windje.

Essaouira wordt niet voor niets ook wel the wind city genoemd en het kan er behoorlijk hard waaien. Maar vandaag houdt de wind zich redelijk gedeisd al trekt die in de loop van de middag wel verder aan. Eerst lekker uitslapen en een ontbijtje uit eigen keuken om vervolgens neer te strijken op het terras van Tarros met het uitzicht op de vissershaven. We treffen nog een goede bekende van hem die we even groeten in zijn shop.

En dan koffie…eerst koffie en genieten van het zonnetje voor het weer tijd is om terug te keren naar Marrakech.

We besluiten om met de bus van Supratours terug te gaan, die doet er zo’n drie uur -half uurtje langer-over maar reist toch net iets comfortabeler dan de gedeelde grand-taxi waar we regelmatig even moesten stoppen voor een plaspauze van de mannen, hhh!

Als we de stad uitrijden wemelt het van de kite-surfers op het strand en in het water, het lijkt wel of er een wedstrijd of evenement is.

De zon schittert en laat een prachtige zilveren glans achter...niet alleen op het water.
Als we bij het treinstation in Marrakech uitstappen is het al een poosje donker en gaan we aan de overkant van de straat eerst wat eten en voetbal kijken op het terras. Liverpool tegen As Roma….totdat de ontvangst van de TV het begeeft…een goed moment om naar huis te gaan.

We nemen afscheid in de taxi en gaan ieder weer onze eigen weg.

Pff, ik hoop echt dat er binnenkort zicht op een eigen plekje komt...