Nog een paar zaken afhandelen in de riad en dan richting het mooie treinstation van Marrakech.

Helaas nog geen hogesnelheidstrein vanaf Marrakech naar Casablanca maar het treintraject Marrakech - Rabat is in zo’n drieeneenhalf uur prima te bereizen. Het reisgezelschap bestaande uit mijn twee broers en twee schoonzussen is vanochtend vroeg om 9.00 uur al vertrokken richting Casablanca met de 4 x 4 van de zaak en Mustafa, een nieuwe chauffeur.

Eerst nog een snelle lunch op het grote plein met een broodje voor in de tas en eentje voor Rachid die net aan zijn eerste echte werkdag in de shop is begonnen. Kan ik gelijk de winkel even zien en gedag zeggen.

En dan snel op zoek naar een taxi die me op het station kan afzetten…misschien dat ik dan net de trein van 14.50 uur nog kan halen! Maar als ik een kaartje voor de trein koop krijg ik te horen dat de trein van 14.50 uur al is volgeboekt en de eerstvolgende trein vertrekt paas een uur later dus heb ik nog tijd om mijn telefoon op te laden bij de McDonalds om uiteindelijk relaxed neer te ploffen in de comfortabele stoel van de eerste klas.

Ik deel mijn treincoupe met een aantal jonge Marokkaanse mannen en dame.

Vanwege Ramadan wordt er niet gegeten en/of gedronken dus probeer ik tijdens de rit met mijn medereizigers mee te vasten. Net voor zonsondergang krijgen we van de ONCF een paar dadels en een flesje water aangeboden om de eerste honger en dorst te stillen en sta ik even later op het perron van Rabat Ville.

Het station ligt er nog als vanouds bij, de renovatie die al een paar jaar op de voorgevel staat aangekondigd is nog niet echt opgeschoten maar ook hier voelt het weer als thuiskomen en pak ik snel een taxi naar de Kasbah de Oudaias, waar ik door twee vriendelijk dames van de riad wordt opgehaald.

De familie is al geïnstalleerd in de riad en heeft een pittige dag rijden achter de rug.

Veel vertraging door files en helaas zijn ze het bezoek aan de Moskee in Casablanca misgelopen.

Dus neem ik ze eerst mee naar de boulevard waar het restaurant schip “Le Dhow” ligt waar we boven op het achterdek lekker kunnen eten met een biertje en een wijntje. Op de boulevard rijden er allerlei verlichtte autootjes rond als vermaak voor groot en klein dus is het te verleidelijk om niet even in te stappen en een paar rondjes te rijden…lang leve de lol!

De volgende dag starten we met een lekker ontbijt en gaan we richting de Kasbah de Oudaias voor een rondleiding door deze historische plek. De Kasbah is onlangs flink gerenoveerd en ook de de Andalusische tuin is weer geopend voor publiek. De eens zo bekende blauw-witte kleuren hebben plaats gemaakt voor een compleet witte uitstraling, mooi maar ook wel jammer dat het kenmerkende blauw van de zee is verdwenen nu. We sluiten de rondleiding af in de tuin en gaan dan door naar de Hassan Toren. Zij met de 4 x 4 en ik in een taxi erachteraan. Met enig omrijden bezoeken we nooit afgebouwde minaret en moskee van Rabat.

De bouw begon in 1195 met de bedoeling om het de hoogste minaret en grootste moskee van de wereld te laten worden. Toen vier jaar later de financier overleed werd de bouw stil gelegd. De toren was met zijn 44 meter nog maar op de helft van de oorspronkelijk bedoelde hoogte. Ook de moskee werd niet afgemaakt en bestaat nu alleen uit een paar muren en 200 zuilen. Ze vormen het mausoleum van Koning Mohammed V en zijn een belangrijke historische en toeristische attractie in Rabat. Het Mausoleum is echter gesloten wegens werkzaamheden maar als ze straks doorreizen naar Meknes kunnen ze daar het Mausoleum van Moulay Ismail, de rustplaats van Marokko’s meest beroemde sultans wel bekijken als een kleine troostprijs.

Vanaf de Hassantoren is er een mooie uitzicht over de rivier de Bouareg waar sinds kort twee grote prestige projecten zijn gerealiseerd. Eentje ervan is het “Grand Théâtre” de Rabat, dat met zijn 47.000 M2 het grootste theater van Afrika en de Arabische wereld is en deel uitmaakt van een ambitieus nationaal programma voor culturele ontwikkeling geïnitieerd door, hoe kan het ook anders, de huidige Marokkaanse Koning Mohammed VI. Met even verderop de 250 meter hoge Mohamed VI toren die met zijn 55 verdiepingen lijkt op een raket op een lanceerplatform. Een esthetisch boegbeeld met een hoge milieukwaliteit en innovaties waarin een luxe hotel, kantoren en appartementen zijn gevestigd. Het staat symbool voor de take-off van een project door de Marokkaanse billionare Othman Benjelloun, algemeen directeur van de BMCE bank(Bank van Afrika).

Vanaf het uitkijkpunt zien we de brug over de rivier liggen waar we straks overheen rijden naar de haven van Rabat-Salé aan de noordkant van de rivier. We worden weggestuurd van het het hoogpolige gras tapijt wat er strak en super groen uitziet. Het is zo dik dat je er flink in wegzakt maar niet de bedoeling te betreden, blijkt.

Ik zal eerst met een kleine taxi naar de standplaats voor grote taxi’s worden gebracht alvorens de oversteek naar Salé te kunnen maken dus spreken we af bij een wel heel toepasselijk restaurant, genaamd Abel.

Een drankje bestellen blijkt nog niet zo gemakkelijk aan de boulevard want het is erg rustig in de haven en veel restaurants zijn nog dicht. Maar vanaf een zonnig terras kunnen we de boten die in de haven liggen goed bekijken en intussen onze dorst stillen met een verfrissende Virgin Mojitto of alcohol vrije Pina Colada.

Dan is het tijd om afscheid te nemen want het is nog een aantal uren rijden naar Meknes.

Ik heb besloten om weer terug naar Marrakesh te gaan want heen en weer Meknes voor nog een nachtje is me net wat te ver. Dus zwaai ik de familie in de 4 x 4 uit en installeer ik me daarna lekker op een terras om wat huiswerk te doen. Maar niet zonder een appje te sturen naar een oude bekende die in Salé woont die me anders misschien weer verwijt hem niet te laten weten dat ik weer in Rabat ben, hhh! Hij is thuis maar lastig om nu iets af te spreken en iets te drinken op een terras tijdens Ramadan. Maar goed, ik heb aan mijn plicht voldaan en wellicht past het de volgende keer beter. Ik pak de tram terug naar het station in Rabat en heb nog een andere missie te voltooien naast een bezoekje aan mijn oude opleidingsinstituut. Op zoek naar het “Visa Application Centre” voor informatie met betrekking tot een visum aanvraag voor Nederland in Marokko.

Een nieuwe uitdaging en poging om Rachid deze zomer een paar maanden naar Nederland te laten komen.

Zij verzorgen de visumaanvragen voor diverse Ambassades heb ik eerder begrepen uit een gesprek met de Nederlandse Ambassade in Rabat en daar zit een veelomvattende en nauwkeurige procedure aan vast.

Het zit vlakbij elkaar in de buurt dus loop ik eerst even binnen bij de school waar ik net te laat ben voor een weerzien met de directrice maar ze brengen me graag naar de ingang van het Visa centrum.

Ook die zijn net dicht maar verstrekken me vriendelijk de contactgegevens.

Het wordt veel papierwerk en alle documenten zullen hier naar toe moeten worden gebracht, dat staat vast.

Alvorens ik weer met de trein naar Marrakech terug kan, ook deze is weer volgeboekt en dus moet ik deze keer twee uur wachten, pak ik een taxi naar de boulevard voor een lekkere paella ter afsluiting.

De trein heeft bovendien nog een klein half uurtje vertraging maar net na 22.00 uur stap ik weer uit op het perron van Marrakech. Er is werk aan de winkel…en morgen is het weer een gewone werkdag!