De werkdagen in de riad beginnen steeds meer een routine te worden ook al zijn de gasten iedere keer weer anders. En het is extra leuk als er gasten komen die je kent vanuit Nederland. Als ik terug kom uit Rabat hebben we een groep dames van “Vrouw aan Boord” in de riad. Er gaan tegenwoordig nogal wat vrouwen scheep en deze non-profit organisatie is bedoeld voor alle vrouwen aan boord in de watersport om te “connecten” op en rond het water, als het maar vaart zeg maar.

Vrouwen met een zeiljacht, binnenvaartschippers, brugwachters en noem maar op.

Een leuke groep vrouwen die dit jaar een gezamenlijke rondreis in Marokko maken.

Een paar ken ik van een gezellige bijeenkomst een aantal jaren geleden bij de Beachclub & boats in Kortenhoef dus bijzonder om elkaar hier in Marrakesh weer te treffen.

Broers en schoonzussen zijn op rondreis en gaan via Meknes en Fez weer terug richting het zuiden door de ceder bossen van Azrou, het domein van de Berberapen en dan over het midden Atlasgebergte naar de zandduinen van Merzouga. Na hun woestijnavontuur komen ze via de Todrakloof, Dadesvallei en Rozenvallei weer terug richting Marrakech met nog een bezoekje aan de Kasbah Ait Bin Hadou en de filmstudio’s in Ouazarzate.

Nog een laatste nachtje in de bergen in Ourika en dan spreken we af bij het mooie 5-sterrenhotel Selman net buiten Marrakech in de buurt van twee golfbanen. Ze hebben de 4 x 4 ingeruild voor een Vito bus dus kan ik met ze meerijden naar de kust voor een paar dagen relaxen in Essaouira.

Dus pak ik eerst een petit taxi naar het vliegveld om me daarna met de grand taxi naar het hotel te laten brengen om vervolgens over te stappen in de grote zwarte bus die al voor de ingang van het hotel staat te wachten. Nog even snel een blik in de foyer van dit prachtige hotel alvorens ik naast Hassan de chauffeur op de voorstoel neer strijk. Essaouira here we come…voor een gezamenlijke afsluiter van hun mooie rondreis.

Met nog tweeeneenhalfuur rijden voor de boeg en natuurlijk een korte tussenstop bij de Arganbomen met de geiten erin. Er zijn echter deze keer geen geiten te bekennen in de kale takken van de bomen die als fotospot worden gebruikt door locale bewoners. Er blijkt een kwestie tussen de bewoners die hun geiten in de openbare boomgaarden neerzetten om wat geld bij te verdienen waardoor er momenteel een verbod is om de geiten als fotomodellen te exploiteren. Maar gelukkig is er verderop iemand die dit verbod kennelijk niet zo serieus neemt en met een paar jonge geitjes aan komt…voor in een mooie groene Argantree.

Dus krijgen we het verhaal van de arganolieproductie alsnog te horen en de belangrijke schakel die de geiten hierin zijn. Want zoals het verhaal gaat eten zij de vruchten, verteren allesbehalve de pitten en poepen die weer uit. De schaal van de pit is na deze dienst door een geit , veel zachter en kan dan gemakkelijk gekraakt worden.

De kust komt in zicht en alvorens we naar de riad rijden stoppen we nog even bij de Carrefour om wat zaken voor de lunch in te slaan en dan kunnen we eindelijk languit op de stretcher op het dakterras van ons verblijf midden in de Medina en niet ver van het strand. ’S avonds maken we een rondje door de sfeervolle straatjes en eten we op het dakterras van Taros(want daar hebben ze bier!)

En dan hebben we nog twee heerlijk dagen om te genieten van zon, zee en strand.

De volgende ochtend gaan we dan ook na een gezellig paasontbijtje richting het strand voor een stevige wandeling naar Beach & Friends. Beetje zonnebaden, biertje drinken en lunchen en dan weer over de boulevard terug. En omdat we laat hebben geluncht, eten we ’s avonds nog iets kleins bij een restaurant in de medina. Het blijkt bij toeval het restaurant te zijn waar Rachid zijn eerste horeca ervaring heeft opgedaan…of misschien is het allemaal geen toeval.

Omdat de riad vannacht is volgeboekt slaap ik een nachtje bij mijn broer en schoonzus op de bank in hun kamer, tja dat kan allemaal hier en er wordt keurig een bedje opgemaakt.

De volgende ochtend brengen we eerst een bezoekje aan de haven, visafslag en de scheepswerf.

De enorme zeemeeuwen die vechten om de visresten van de schoonmakers, de talloze vissoorten die worden uitgestald op de kramen en het binnenkomen van de vissersboten blijft altijd weer een feestje om naar te kijken. En met twee broers die graag ook een kijkje in de scheepsbouw van Marokko willen nemen kunnen we een bezoekje aan de scheepswerf natuurlijk niet overslaan. We mogen dit deel van het haventerrein danwel niet betreden, de man bij de poort geeft ons maar wat graag een rondleiding rondom het gebied en toont zich een prima fotograaf voor het maken van een paar leuke familiekiekjes. Tenslotte moet ik nog even een blik werpen in het hok met jonge hondjes als we uit de werkplaats komen en waar moeders me toch enigszins argwanend in de buurt laat komen.

Na een kleine siësta op het dakterras wandelen we weer lekker naar de beachclub voor de lunch.

Het waait vandaag minder hard waardoor we zonder al teveel zand in ons bord lekker buiten kunnen lunchen tot het weer tijd is om terug naar de riad te keren. Ik neem samen met mijn jongste broer de taxi om onze knieën enigszins te sparen. Voor nog geen euro staan we even later weer in de Medina.

Bij de winkeltjes stoppen we even als het oog van mijn broer op de zakken met kruiden valt met het bordje Viagra pour homme en Viagra pour Femme….zullen we een zakje meenemen voor bij de thee?

Ja, lol dus laten we na enige uitleg over dit Berber wondermiddeltje een paar zakjes vullen.

's avonds nog wat laatste souvenirs shoppen en van een lekker crêpe met Nutella en banaan smullen.

En dan is het tijd om alle drankjes en eten op te maken want de volgende ochtend is het alweer inpakken geblazen en maken we ons klaar voor de terugreis naar Marrakech en pakken we nog een paar laatste zonnestralen op het dakterras. Ik heb mijn oude kamer op het dakterras weer terug dus nog even genieten van het ruisen van de zee en de met veel kabaal overvliegende zeemeeuwen. Rondom zitten er allerlei nesten waar ze hun eieren aan het uitbroeden zijn. Heerlijk zoals hier de natuur weer zo lekker dichtbij is al mis ik mijn “souiri” (oorspronkelijke inwoner van Essaouira) wel dus ga ik maar al te graag weer terug naar de hectiek en drukte van Marrakech. Als om 13.00 uur de bus weer komt voorrijden is het nog even spannend want de auto wil niet weer starten. Gelukkig komen er net drie sterke mannen aanlopen die ons een flinke duw meegeven zodat we onze weg naar het vliegveld snel kunnen hervatten. Tja, en dan is het afscheid nemen op Marrakech Menara en verdwijnen de koffers inclusief familie achter de deuren van het vliegveld.

Even slikken…maar wat was het bijzonder en gezellig om ze hier te hebben en we zien elkaar weer gauw in Nederland.