Langzaam maar zeker vertrekt de griep weer en al is het wat moeilijk inschatten met de huidige temperaturen.

Het zweet breekt me gelukkig niet meer ineens uit al is het wel vermoeiend om in deze temperaturen te werken.

De tijd gaat nu ook best wel snel en over een paar weken vlieg ik alweer naar Nederland voor het zomerseizoen.

Een wederom dubbel gevoel want ik kijk er natuurlijk weer enorm naar uit om terug te gaan maar ik laat ook het een en ander achter wat ik niet graag achterlaat…maar alle hoop is gevestigd op de visumprocedure.

Ook in de riad merk ik dat ze wat onrustig worden, wanner ga je weg en hoelang en je komt toch wel weer terug?

Vele vragen en vele onzekerheden maar één ding staat vast, ik heb er hier een familie bij dus zal ik hoe dan ook terugkomen.

Maar voordat het zover is zijn er er eerst nog twee verjaardagen te vieren en komt er een nieuwe stagiere uit Nederland die ingewerkt moet worden om straks een deel van mijn taken over te nemen. Donderdagavond komt Jihane, een studente met een Somalisch/Jemenitische achtergrond aan op het vliegveld en ze neemt het nodige aan bagage mee, blijkt.

Ze slaapt eerst een nachtje in de riad en dan breng ik haar naar een eigen onderkomen want de riad is vrijwel volgeboekt de komende weken.

Ze verblijft in het huis waar ikzelf eerder heb gekeken voor een kamer en dat is nu zo goed als af en ziet er gezellig uit.

Maar ik ben nog steeds erg blij met mijn appartement waar ik alle vrijheid en ruimte heb.

Rachid kondigt aan dat zijn moeder graag een paar dagen naar Marrakech wil komen samen met zijn twee jongere broers. Ze hebben een week vakantie en zijn gek op Marrakech. Drie jaar geleden zijn ze er eerder geweest en nu dus een leuke verrassing voor zijn verjaardag, al vermoeden we dat er ook wel een stukje nieuwsgierig is naar het wel en wee van zoonlief en zijn Nederlandse vriendin, hhh!

Dus stappen ze op de bus van Agadir naar Marrakech en arriveren hier eind van de middag op het busstation van Bab Doukala.

Goed moment om de boel thuis een beetje op te ruimen en in ieder geval alle lege wijnflessen de deur uit en/of achter gesloten deuren op te bergen, want bij de familie Amarkou wordt geen alcohol gedronken... en als ik de dag ervoor thuis kom is het appartement al aan kant.

De volgende ochtend ga ik eerst naar de riad en kan daar mooi het eten voorbereiden met de hulp van Bouchra.

Doe ik alvast de boodschappen voor het diner, ontbijt en haal wat lekkere koekjes. We gaan een salade Zaalouk maken en een tajine Barqoq met rundvlees, amandelen, pruimen, vijgen en abrikozen (mijn favoriet) zodat ik rond een uur of 18.30 bepakt en bezakt met eten en al in de taxi terug naar huis kan.

Daar wordt ik hartelijk ontvangen door Fatima, de moeder van Rachid en zijn twee broertjes Younes van 14 jaar en Ismael van 11 jaar.

Ze voelen zich zo te zien al aardig thuis want het appartement is nu niet alleen helemaal opgeruimd maar ook compleet schoongemaakt tot de koelkast aan toe. Nou dat is nog eens een bellle-mere zoals de Fransen zeggen. Een scho(o)n(e) moeder die haar beroep niet onder stoelen of banken steekt, hhh! Ze heeft nog steeds last van haar gebroken voet waar ze een aantal maanden geleden op gevallen is tijdens het schoonmaken maar de jongens helpen haar als vanzelfsprekend om haar schoenen aan te trekken als ze even later de deur uitgaan voor een avondje Marrakech.

Fatima is net als Rachid een goedlachse persoon en ze lijken dan ook veel op elkaar.

Jullie gaan het vast goed met elkaar vinden verzekert hij me nog de dag voordat ze komen ook al is het lastig dat we elkaars taal niet spreken.

Het is wel belangrijk dat je de taal spreekt zegt ze en ik beloof haar dat ik mijn best zal gaan doen om ook een stukje Darija (Marokkaans-Arabisch) onder de knie te krijgen. Maar ze schroomt niet om me te wijzen op mijn misschien niet helemaal schone voeten die op het dekbed liggen tijdens een relax momentje, hhh.

Maar eerst is het tijd voor de salade Zaalouk met vers Marokkaans brood.

We laten de tajine nog even met rust voor straks als ze terugkomen.

Tenminste niet na hem te hebben geproefd en een paar zoete vruchten ervan te hebben gesnoept in de keuken.

Volgens Rachid, de lekkerste die hij ooit geproefd heeft dus dat gaat vast goed komen, straks.

Na alle wow’s en hmmm's s in de keuken vertrekken ze voor een uitstapje en kan ik relaxen na een warme en intensieve werkdag.

Het is al na middernacht als ze weer terugkomen…en dan moet er nog gegeten worden!

Denk dat het ritme van de Ramadan er nog een beetje inzit dus wordt de tajine opgewarmd en zitten we nog een uur gezellig aan tafel met zijn allen.

Younes blijkt vegetarisch maar wil graag een eitje bakken en redt zichzelf prima in de keuken, merk ik wel.

En dan is het toch echt tijd om naar bed te gaan…en de banken om te toveren tot een aantal logeerbedden…gelukkig kunnen we morgen uitslapen en de verjaardag van Rachid vieren!