Vandaag staat er een bezoekje aan de riad gepland en naast een weerzien met Bouchra, Mohammed & Aziz ben ik erg benieuwd hoe het met de riad zelf gaat.
Vlak na mijn laatste bezoek eind februari stortte de hele voorgevel in tijdens de herstelwerkzaamheden n.a.v. de heftige aardbeving in september vorig jaar.
Door een lichte naschok werden de twee familiesuites Rosa (op de begane grond) en Fleur d’Orange op de eerste verdieping en een deel van het dakterras op de tweede verdieping grotendeels geruïneerd.
Al met al een enorme ravage met uiteindelijk een maandenlange bouwput als gevolg.

Inmiddels is de riad weer geopend voor gasten maar slechts gedeeltelijk, weet ik.
Gisteren via de app met Astrid vanuit Ouarzarzate al even kort bijgepraat en foto’s gezien dat de voorgevel inmiddels weer is opgetrokken maar ben natuurlijk heel benieuwd hoe de toestand achter deze “façade” er nu voor staat.

Als ik het op het punt sta om een taxi te bellen, zie ik dat er een bericht en oproep van Nordin is, de eigenaar van mijn verblijf.
De riad heeft onverwachts extra gasten en ze hebben de twee geleende matrassen uit de logeerkamer hier nodig, of ze die kunnen komen halen vandaag.
Samen met mij? Jahoor, natuurlijk!
Ze zijn over 15 minuten bij je …nou ja wel een Marokkaans kwartiertje wordt het dan waarschijnlijk. Maar mijn taxi is bij deze geregeld en ruim een half uur later verschijnt nu Ayoub, de broer van Ismail, samen met Abdel in een grote Transporter en klim ik tussen de twee mannen in op de voorbank van de bus met de twee matrassen, kussens en lakens achterin.Muziekje aan en gaan….

Totdat ze halverwege plotseling stoppen en allebei van de bank springen en naar een jongen op een scooter rennen die kennelijk zijn knipperlicht had uitstaan maar toch rechtdoor reed.Met wat wilde gebaren en geroep wordt het incident afgehandeld, stappen ze weer in en kunnen we weer verder.Ze zetten me af op het parkeerterrein vlakbij de riad, wat deels nu gesloten is ook wegens een ondergrondse renovatie.De matrassen worden op het karretje van een kruier gelegd en met de kussens en lakens in de hand loop ik het laatste stuk door de straatjes naar de riad.

Ik zie dat ook “onze 😍 poort” nu wordt gerenoveerd. De plek waar ik Rachid voor het eerst bijna letterlijk tegen het lijf liep en daarna vaak nog een punt was om af te spreken. Een herkenningspunt met een bijzondere betekenis en niet alleen de toegangsweg naar de riad, hhh!

Aziz doet open als ik vanachter de kussens aanklop op de houten deur van de riad en zodra ik de kussen voor mijn gezicht wegtrek krijg ik een big smile en staat ook Mohammed even later achter hem.
De verbazing staat op hun gezichten te lezen en na een paar voorzichtige welkomstzoenen, want dat is hier tussen mannen en vrouwen in het openbaar niet echt gebruikelijk, tref ik Bouchra dweilend op een kletsnatte vloer in de patio aan en volgt er een innige omhelzing.
Mohammed met zijn “your getting more beautiful everytime” is zijn charmes gelukkig nog niet verloren net als Aziz nog altijd even grappend over zijn “vrouwen”.
“We missed you” is dan toch wel het mooiste wat je mag horen en ze stellen me met zijn drieën gelijk voor aan de nieuwe Hannah.

Tja, gelukkig de riad draait weer al moet er nog veel gebeuren want de salon is nog steeds één grote opslag en de twee suites en het voorste deel van het dakterras zijn nog lang niet klaar. Maar de opblaasbare jacuzzi wordt vervangen door een klein zwembadje en dat is een mooie verbetering op het in oranje opgepimpte en toch sfeervolle dakterras.Waar ik Caroline aantref die sinds een maand mijn rol in de riad zo’n beetje heeft overgenomen.Ze heeft een Nederlandse moeder maar is in Zwitserland opgegroeid dus we kunnen Nederlands spreken, ondanks haar Zwitserse opvoeding aan de Duitse kant. Getrouwd met een Marokkaan nadat ze in 2015 naar Marokko kwam en inmiddels een zoon van 7 jaar. Ze heeft haar man na een ziekbed van twee jaar verloren aan kanker in 2020 en staat er nu alleen voor, twijfelend of het Marokko of toch Zwitserland is waar hun toekomstperspectieven liggen.

Een dilemma wat ik maar al te goed herken,ook al zijn onze situaties totaal verschillend, en we hebben gelijk een leuke klik blijkt als ze me uitnodigt om zo mee te blijven lunchen voordat ze haar zoontje van school moet ophalen.En daarna gezellig met zijn allen in de keuken zitten aan de tajine kefta…

Na dit eerste bezoekje en de belofte om terug gekomen zoek ik op de terugweg even verkoeling op een terras met een Detox juice met komkommer, citroen, gember en munt bij Mazel op het Place de Ferblantiers waar ik Rachid tref tijdens zijn fietstour voor Pikala…toevallig? Ik begin er steeds minder in te geloven, hhh!

Nog even naar de markt voor wat kruiden en fruit, de geur van de vleesafdeling proberend zoveel mogelijk niet op te hoeven snuiven. En langsde weg koop ik nog wat paranoten ter aanvulling van de nodige selenium en een vers Marokkaanse plat broodje (aghroum, khobz of kessra) gemaakt van griesmeel & bloem en vooral lekker om te dippen of als sandwich te gebruiken.En tenslotte nog wat kattenvoer en verse kamille om de oogjes van de kittens mee schoon te maken.

Ik pak vanuit de medina de bus naar Gueliz, de nieuwe wijk om nog wat wijn, bier en kaarsen in te slaan en eindig de dag met een exotische salade, lekker & gezond met kiwi, ananas, avocado, appel, garnalen, amandelen, walnoten en wat koolsla bij PizzaKech waar ik tevens mijn telefoon kan opladen.

Na de broodnodige vitamines en twee tassen met boodschappen pak ik de taxi terug.
Ben je al thuis? appt Rachid
Bijna weer, antwoord ik…