We zijn verhuisd naar een ander, veel mooier en ruimer appartement met een lang en groot balkon aan de slaap- en woonkamer.
Wakker worden met het geruis van de oceaan en daardoor ook geslapen als blok, denk ik.De golven zijn in de ochtend een stuk rustiger waardoor de zwemmers weer van de partij zijn en de zon laat zich vandaag weer volop zien. Het is vochtig en warm, oplopend tot 32 graden veel te warm voor de tijd van het jaar, maar gelukkig heb ik een zonnescherm mee in de auto en kan daarmee een lekker plekje in de schaduw worden gecreëerd.

Na een dagje relaxen, duik in de golven en ronddwalen in het gezellige centrum van Taghazout en een lekkere Tajine beef 🥩 met pruimen en zonsondergang bij Windy Bay gaan we vandaag op pad. Welliswaar gescheiden omdat Rachid graag zijn familie wil bezoeken en ik graag het National Park Souss-Massa wil zien.

Aangezien het in Marokko niet gebruikelijk is om even een kort bezoekje aan familie te brengen maar ook om onnodige opschudding in zijn officiële woonplaats te veroorzaken, zet ik hem af aan de rand van Inezgaze ten zuiden van Agadir.
Het ligt aan de rivier Souss die samen met de rivier Massa het noorden en zuiden van het natuurpark aangeven.Hij twijfelt even of hij niet toch met me mee het Gazelle park in wil voor een rondje maar zijn familie verwacht hem voor de lunch, dus ik zeg ga nu maar…ik app je wel als ik weer terug ben.

Ik rij daarna over de brug van de Souss een stuk het park in waar een weg doorheen slingert maar gezien het tijdstip verwacht ik hier niet veel wild gazelles danwel struisvogels aan te treffen en besluit ik om te keren en door te rijden naar de zuidkant van het park bij het dorp Massa.Wel nog een uur rijden en even zoeken om de weg naar de ingang te vinden maar er stroomt in ieder geval veel meer water in de rivier.

Ik stop om even te genieten van de rust en de groene omgeving langs de rivier waar ik een paar hagedissen en een kleine soort wezel doe opschrikken.In de verte waden een aantal vogels in het stilstaande en groene water.

Verderop bij de ingang van het park parkeer ik de auto bij het kleine en in Berberse stijl gebouwde ecomuseum (helaas dicht nu) en neem ik het aanbod van gids Achmed na enige twijfel toch maar aan om samen door het park naar de flamingo’s en andere vogelsoorten op zoek te gaan. Hij heeft een boekje waar ze allemaal instaan en niet onbelangrijk, een verrekijker dus dat is me de € 15 wel waard.

Lopend volgen we het pad om iets verderop door een droog en donker duinlandschap dicht bij de rivierbedding te komen om naast zwarte ibissen en marmereenden, de sierlijke flamingo’s te spotten, terwijl in het water voor ons dikke vissen boven spartelen.
Het eerste echte wildlife van Marokko, naast het beeld van geiten, schapen, dromedarissen en Berber apen even wat anders natuurlijk.

Kenmerkend van deze Oued, zoals ze een rivier hier noemen, is dat deze is afgesloten van de oceaan door een zandduin waardoor er alleen bij hoge golven water instroomt en het dus vrijwel stilstaand water is.
De keutels van de ezels op het pad markeren de weg die de vrouwen naar de oceaan moeten afleggen wanneer er niet voldoende of geschikt water in de rivier te vinden is. Achmed wil me graag die plek aan de kust laten zien waar ook grotten zijn dus stappen we samen in de auto om zo’n 5 km verderop uit te komen bij de prachtige baai van Sidi R’bat. Onderweg wijzend op de grote kassen waar frambozen, tomaten, aardappels en wortels worden geteeld.
Een “wild beach” kun je dit strand met recht noemen, waar de golven binnen denderen.
Veel te gevaarlijk om te zwemmen maar een genot voor het oog.Hij wil nog door naar de grotten maar gezien de tijd zeg ik dat we nu echt terug moeten en dat ik vast en zeker nog eens wil komen om meer van deze omgeving te zien.Ik zet hem daarna af in zijn dorp een paar kilometer verderop vanwaar ik weer terug in de richting van Agadir rijdt.

Als ik stop even bij een winkeltje voor wat chips & frisdrank en een paar meisjes me giechelend gadeslaan, komt er eentje naar de auto en geeft me wat verlegen een zakje met koekjes. Cadeau zegt ze, waarop ik haar met een “vliegende kus” bedank voor haar lieve gebaar. En dan snel gas op de plank want ik moet nog een uur terugrijden om Rachid op te halen.
En heb je fijne dag gehad vraagt hij later als ik hem heb opgepikt uit het levendige centrum van Inezgane.
Jazeker, zeg ik en jij waren ze blij je weer te zien. Jaah….waarbij ik ook de stress merk die een bezoek aan zijn ouders vaak ook met zich meebrengt gezien al hun zorgen en vragen maar daar kunnen we onderweg verder over praten, als ie het stuur van me overneemt om even de zinnen te verzetten.

In Agadir halen we voor voor de nodige ontspanning en gezelligheid nog een fles wijn en een paar biertjes voor op het balkon voor nog een laatste zwoele nacht in Taghazout alvorens weer terug te cruisen naar Marrakech.