Al-Ftour met wentelteefjes

Na een zwaar bewolkte dag met regen scheen vandaag het zonnetje weer volop en zijn de bouwvakkers weer druk aan het werk beneden.Wakker worden in de Majorelle wijk is wel een schril contrast met de eerdere verblijven aan de noordkant waar vooral de zingende vogels de boventoon voerden.
Want naast de herstelwerkzaamheden in de medina als gevolg van de aardbeving wordt er ook in de overige delen van de stad flink gebouwd maar dat laat de pret gelukkig niet drukken.

Vanochtend gezellig samen uitgebreid ontbeten want er was geen tour, ondanks de vele Nederlanders die hier momenteel zijn.Het werd een al -Ftour(ontbijt) met wentelteefjes, een traditionele manier om je oude broodjes te veranderen in een krokante zoete lekkernij. Prima oplossing als je te lui bent om naar de bakker te gaan voor vers brood en een mooie manier om Rachid kennis te laten maken met een misschien niet oer- Hollands maar wel Nederlands gebruik.
Eenvoudig en lekker om klaar te maken en dan daarna het woord wentelteefje uit te leggen…met veel lol!

En een leuke en lekkere manier om de gewoonten en gebruiken van onze verschillende culturen met elkaar te delen.Die vaak onbewust danwel onbewust vaak voorbij komen tijdens alledaagse dingen. Verschillendie we op de een of andere manier toch vrij gemakkelijk weten te overbruggen of weten te benutten.

Of het nou tijdens het ontbijt, een onverwacht bericht, of de hulp bij het maken van een brief, een script in de Franse, Nederlandse of Engelse taal is.
Onze verschillende culturen, talen en vaardigheden hebben elkaar in allerlei opzichten veel te bieden.
Met geduld, respect en humor is dat ook geen grote kunst.

Eén van de eigenschappen van de Marokkanen in het algemeen (zonder echt te willen generaliseren) is dat ze zelden oordelen of kritiek uiten en dat een nee, wel duidelijk een nee is maar altijd op een vriendelijke toon met vaak een ‘merci’ erachteraan.Met twee woorden, net als de Fransen, een fatsoenlijke gewoonte!

Onafhankelijkheidsdag

Vandaag viert Marokko de onafhankelijkheid!
Het is een een nationale feestdag oftewel 'Eid Al Istiqulal' (Onafhankelijkheidsfeest).
Eén van de belangrijkste feestdagen in Marokko, ter herinnering aan het uitroepen van de onafhankelijkheid door Spanje en Frankrijk in 1956.

Door de strategische ligging was Marokko voor zowel Frankrijk als Spanje interessant.
Het conflict wat hierdoor ontstond tussen de Europese buren werd uiteindelijk beslecht met het Verdrag van Fez(1912).
Marokko werd verdeeldin een Frans protectoraat (in het zuiden) en een Spaans protectoraat(in het noorden)

Op 2 maart 1956 verleende Frankrijk de onafhankelijkheid aan het Frans-Marokkaanse deel.Spanje volgde datzelfde jaar op 7 april voor het Spaans-Marokkaanse deel.De datum van 18 november is uiteindelijk gekozen als de nationale dag van Marokko omdat de Sultan Mohammed V op 18 november 1955 terugkeerde uit ballingschap en de onderhandelingen over de onafhankelijk startte.

Een feestelijke dag die met veel nationale vlaggen en een receptie op het paleis wordt gevierd.Een vrije dag voor de mensen die werken bij de overheid en andere officiële instanties maar de bouwvakkers hier beneden werken gewoon door en Rachid zit inmiddels alweer op de fiets.

De dag begint bewolkt maar met het verdwijnen van de witte sluier loopt de temperatuur langzaam weer op naar 28 graden.Morgen wordt er een dipje verwacht en dan weer warmer met ruim 25 graden, althans volgens de voorspellingen.
Een goed moment om vandaag de riad met een bezoekje te verrassen.Om de vorderingen in de renovatie te bewonderen maar vooral meer informatie over Bouchra te verkrijgen die tot op heden nog niet op mijn berichten heeft gereageerd.Ik maak me zorgen nadat ik via Astrid heb begrepen dat haar moeder ruim een week geleden is overleden en er sindsdien geen taal ofteken van haar is en ze ook niet na de drie dagen verlof die hiervoor staan is teruggekeerd op haar werk.
Ik probeer haar daarom op te zoeken in het appartement buiten Marrakech waar ze met haar familie woont, daar ben ik eerder geweest….maar ja, waar was dat ook alweer. Hopelijk dat Mohamed me meer kan vertellen. Dus op weg naar Riad Orange.

Rondom de riad wordt er nog druk gewerkt aan een aantal panden die het tijdens de aardbeving niet hebben overleefd maar de voorgevel van de riad staat er weer bij alsof er niks is gebeurd.Na het verraste gezicht van Aziz aan de deur tref ik Mo(de man van Astrid) aan in de patio die weer volledig is ingericht.De salon is weer in gebruik als ontbijtruimte en ook de mooie lange witte gordijnen(mijn laatste project) hangen weer terug op de eerste verdieping.
Vanaf januari jl. zijn ze al bezig(met een stop in april/mei vanwege de bestaande boekingen) en op de benedensuite Rosa na is alles weer klaar.

Mo laat me Fleur zien, de suite aan de voorkant op de eerste verdieping, die nu is omgetoverd tot een echte familiekamer met een nieuwe badkamer aan de andere kant en twee slaapgedeeltes waarvan één met een ruime zithoek. Heel mooi zo. Boven op het dak is de jacuzzi ingeruild voor een klein zwembadje, met de nieuwe zonnebedden een hele verbetering.

Maar de echte verrassing komt pas als ik na zijn rondleiding in de keuken kom en Bouchra daar gewoon druk het fornuis aan het poetsen is.Opgelucht omarm ik haar en al kan ik het verdriet van het verlies van haar moeder niet wegnemen, ze is blij me weer te zien.Ze heeft je gemist zegt Mohamed na ook hem een dikke knuffel te hebben gegeven.Ja, ik jullie ook….
We spreken snel iets af zeg ik haar nadat ik eerst haar nieuwe telefoonnummer in mijn contacten opsla en verlaat de riad weer met een gerust gevoel.

Onderweg denk ik met veel respect nog even terug aan haar moeder en de bijzondere ervaring met haar. Zij die ons (ik en de tante van Astrid) nu zo’n twee jaar geleden van top tot teen boende tijdens een traditionele wasbeurt.
Ze was toen al ziek en in de zeventig maar nog altijd aan het werk in de hete en vochtige ruimtes van de hamam.
Ze is nu daarboven zoals Bouchra me net zo mooi duidelijk maakte.
En als ik even daarna neerstrijk op het terras op de Place de Ferblantiers voor een late lunch komt er een donkere lucht aandrijven met slechts een paar spetters…en met als een groet uit de hemel verschijnt dan een prachtige regenboog🌈

Weer helemaal thuis…

Het eerste gevoel wat mebekruipt als ik in Marokko beland, is het gevoel van thuiskomen.Zo van, hè hè ik ben er weer eindelijk…mijn tweedethuis en inmiddels een soort van vaste afspraak in de winter.

Wat dat gevoel veroorzaakt zit in veel verschillende dingen.In de eerste plaats het weerzien met geliefden en de inmiddels bekende en vertrouwde plaatsen maar ook waar ik me, op zoek naar nieuwe ervaringen & belevenissen helemaal op mijn plek voel. Zen ineen combinatie van bekend & onbekend.Home-liefhebbend en avontuurlijk tegelijk.

En Marokko is avontuurlijk omdat het anders en dat is nu juist wat mij fascineert.
Een ander klimaat, een ander (Afrikaans) ritme en een heel andere mentaliteit.
Een eeuwenoude maar levendige cultuur, een handel in traditionele ambachten en, het meest belangrijke, een hechte solidariteit.

Het heeft bergen, mooie stranden aan de Middellandse Zee en Atlantische Oceaan, prachtige watervallen, oases en eindigt in de indrukwekkende Sahara woestijn.
Van moderne en historische steden tot dorpjes waar ze nog steeds dezelfde levensstijl erop nahouden als honderd jaar geleden. Met een mix van Amazigh (Berbers: Riffi in het noorden, Tamazigh in de hoge/midden Atlas en Soussi in het zuiden), Arabieren, Touaregs(woestijnnomaden) die verschillende talen/dialecten spreken naast het Marokkaans-Arabisch, Frans en Spaans.

Een islamitisch land maar met respect voor het joodse en christelijke verleden.Met tastbare herinneringen aan de Spaanse en Franse overheersing en zelfs nog restanten van de Feniciërs en de Romeinen.

Het is bijna niet te bevatten zoveel werelden hier samenkomen en dat is nou net de charme van Marokko.Een explosie van culturen, religies, bevolkingen en het verbaast me dan ook niet dat dit voor anderen heel overweldigend kan zijn…dus wees hierop voorbereidt zeker als je naar een stad als Marrakech komt.

Naast ook een oase van rust die je op andere plekken vindt is het heerlijk om je zo nu en dan onder te dompelen in deze bijzondere mix, dus pak ik vanuit de rustige Majorellewijk de bus om weer even het bruisende hart van de stad op te zoeken.
Met lijn 15 dit keer, die om de hoek vertrekt en waarvan de vrouwelijke buschauffeur me een kaartje overhandigt tegen de betaling van 4 dirham (€ 0,40) als ik vraag of ze naar de Medina gaat.

Het is vaak druk in de locale bussen maar heel goedkoop reizen en leuk om een praatje te maken zoals dit keer met een Marokkaanse vrouw die me wenkt omdat er naast haar een plaatsje vrij komt(en zij gelukkig ook Frans spreekt).
Vanaf de Koutoubia Moskee loop ik eerst naar Place des Epices om twee tassen te laten repareren waar ik wacht met een kopje kopje op het terras van het gelijknamige café ernaast. Omdaarna een verse fruitsmootie aan de Derb Dabachi te halen, lekker, gezond en met 7 dirham(€ 0,70) ook lekker goedkoop.

Dan nog even door naar de markthal voor verse kipfilet.Daar aangekomen worden er net als ik langsloop 3 krijsende kippen uit de kooi gehaald die op de balie worden gezet om even later op zijn zachts gezegd klaar te worden gemaakt voor bereiding.Ik loop snel door al valt het me op dat de kippen rustig op de balie blijven zitten en hun lot ws. lijdzaam zullen ondergaan.Waarna ik bij de slager iets verder op toch maar rundergehakt koop, pff. Iets te confronterend nu voor kip op het menu zal ik maar zeggen.

Terug op het grote plein zie ik in de verte al de rook van de barbecuekraampje opstijgen en hoor ik het ritmische gedrum van de trommels. Zo ‘s avonds is het plein op zijn mooist met de verhalenvertellers, straatartiesten, lichtjes, geuren en klanken. Een soort van trancefestival lijkt het wel.
Omdat Rachid (mijn Soussi) verderop in de Kasba nog zit te wachten bij de kapper pak ik daarna de bus terug naar huis om ‘weer helemaal thuis’ alvast aan de spaghetti Bolognese te beginnen.

Een eigen plek…

Maar liefst 11 dagen was ik onderweg, 9 dagen om in Marokko te komen en 2 dagen om door te reizen naar Marrakech.
Er wordt me wel eens gevraagd of het niet eenzaam is om alleen te reizen maar ik kan prima genieten van mijn eigen gezelschap en de enorme vrijheid van alleen reizen.
Natuurlijk mis ik daarbij soms thuis of mijn co-piloot op de stoel naast me, maar de wereld ontdekken, nieuwe mensen ontmoeten vindt ik echt het leukste wat er is en je leert er ook nog eens heel veel van.
Met als kers op de taart een bijzondere reis met heel veel mooie bezienswaardigheden achter de rug.

Toch doet het me ook beseffen hoe fijn het is om een basis te hebben als is het maar voor tijdelijk, een eigen plek (of haard) is echt goud waard.Want steeds weer in-en uitpakken gaat op den duur wel vervelen.
Dus na eerst drie nachten in een mooi en heel comfortabel appartement vlakbij de Marjane op de route naar Casablanca een geschikte plek gezocht om voor langere tijd neer te strijken.
Betaalbaar, op een prima locatie en met de nodige faciliteiten zoals een goede parkeerplek voor de auto, wifi, wasmachine, balkon, etc.En niet onbelangrijk waar ik samen met Rachid mag verblijven waardoor de spoeling wel heel erg dun wordt.
Maar het is weer gelukt en we hebben voor de komende weken weer een fijne plek naast de Majorelletuin in het hart van Marrakech weten te bemachtigen.

Ook deze gastheer verraste me bij aankomst met een mooi bos bloemen.
De prijs bracht me in eerste instantie wel aan het twijfelen want gezien de locatie en vergelijkbare accommodaties was die echt onverslaanbaar zoals de verhuurder dit zelf noemde.Maar het was een goed appartement volgens hem dus nam ik de gok het voor langere tijd te boeken zonder het eerst te hebben gezien waarbij de locatie toch wel de doorslag gaf.
Want alles op loopafstand te hebben heeft veel voordelen, niet de auto steeds in- en uit de steile parkeergarage, geen onderhandelingen met taxichauffeurs of wachten op de bus. Dichter bij het werk van Rachid en toch ook redelijk snel weer met de auto de stad uit voor een weekendje weg.
Enige minpunt was dat het niet bepaald schoon was dus eerst een flinke opfrisbeurt en enigehomestyling gedaan om het tot een gezellige en aangename verblijfplaats om te toveren.

Gelukkig zit de Aswak Salaam, een grote Marokkaanse supermarkt dichtbij voor wat schoonmaakmiddelen en waar ik gelijk wat verse producten kan inslaan voor het eten.
Is een wijntje & biertje verkrijgbaar bij de Victoria in de buurt.
De rest kan bij de kiosk om de hoek worden gekocht.

Rust nu en ruimte om te werken aan het maken van plannen om Marokko verder te gaan ontdekken en om te beginnen aan nieuw en interessant boek!

Marrakech my love…

Via de Autoroute de Maroc (de Marokkaanse péage) in de richting van Rabat & Casablanca.
Op de brug over de Bouareg bij Rabat/Salé torent de futuristische Mohammed VI hoog boven de stad uit en laat ik met enige weemoed de zo vertrouwde skyline van de stad rechts liggen.
Ik had graag de Chellah(de ruïnes van de oude Romeinse stad Sala) weer eens willen bezoeken die na een aantal jaren renovatie onlangs weer geopend is.Maar er moeten nog de nodige kilometers worden gemaakt en ik wil graag voor het donker wordt in Marrakech zijn, wat het zoeken naar een accommodatie een stuk gemakkelijker maakt.

Vanaf Casablanca het binnenland in en dan is het één lange weg naar de rode stad met alleen een stop in Settat op een “aire de repos” om te tanken, plassen en alvast iets te eten. Omdat ik aan de noordkant Marrakesh binnenkom hoef ik niet door de drukte van de spits want het appartement waar ik de eerste drie dagen bivakkeer zit aan dezelfde kant en ik heb de locatie dit keer vrij snel gevonden.
Met de auto in de ondergrondse parkeergarage kan deze net als ik nu een aantal dagen in de relaxstand.Het is een mooi & compleet ingericht appartement maar voor de langere termijn toch op zoek naar een iets minder prijzige optie en als het even kan iets dichter bij het centrum.

Maar eerst even heerlijk bijkomen van een lange, bijzondere reis met mooie bezienswaardigheden onderweg. En om hier nu in je eigen auto rond te rijden voelt best vreemd. Maar we hebben het samen toch maar gered zonder vervelend oponthoud.

Dan nu tijd om eindelijk Rachid weer in mijn armen te sluiten, die de afgelopen weken in de nog aanhoudende zomertemperaturen van de medina flink veel heeft getoerd op de fiets met toeristen.
Dus fijn om samen nu even de rust te pakken en te kijken wat de plannen voor de komende weken worden onder het genot van een bord stampot boerenkool met worst(uit de reismand met proviand) Een beetje vreemd zo hier maar wel lekker, hhh!

Zolang er nog veel toeristen zijn wordt er ook nog veel gefietst en moet er ook nog gewerkt worden.Maar met een goede uitvalsbasis die inmiddels is gevonden in de buurt van de Majorelle tuin kunnen we vast ook samen een aantal mooie uitstapjes gaan maken!
Bergen🏔️, kust 🌊 en hopelijk ook dewoestijn🌵 🐪

Welcome in Morocco…

En dan is het tijd om te boarden bij de Maria Dolores, waarvan de laadruimte met een twintigtal auto’ s en een aantal Duitse motoren wordt gevuld en ikeen lekker plekje buiten op het bovendek zoek.
Gelukkig is de wind gaan liggen dus wordt het een rustige overtocht van zo’n 45 minuten. Ook de deining blijkt goed te doen met de backup van een reistabletje tegen zeeziekte, hhh!
Na een gladde en glinsterende straat van Gibraltar komt het vaste land van Marokko al snel in zicht en arriveren we in de haven van Tanger Ville.Wel zo leuk als Tanger Med leek me, wat buiten de stad ligt en vanwaar de boten uit Algeciras aanmeren.

Even wennen aan de douane hier want die blijkt aan boord te komen. Dus moet ik, al buiten, weer terug aan boord lopen met mijn paspoort om nog een stempel te halen.
En daarna in de wachtrij bij de douane voor de auto waar, ondanks het kleine aantal auto’s/motoren maar met maar 1 beambte, het nog even duurt voor ik die kan passeren.

Op basis van mijn Nederlandse kentekenbewijs krijg ik een tijdelijke carte gris voor Marokko en mag dan door naar de controle.
Heeft u een drone bij u vraagt de eerste controleur, terwijl een andere aandachtig mijn wegenkaart van Marokko binnenste buiten keert. Een geweer? Na een duidelijke nee van mijn kant, komt dan nog een derde met “Snuf” de hond de binnenkant van de auto even besnuffelen en mag ik doorrijden.

Eenmaal de haven uit komt er een eerste reactie op mijn Nederlandse nummerbord “welkom in Marokko” van een aantal voorbijgangers en parkeer in kort aan de rand van het centrum op een bewaakte parkeerplaats om een nieuwe Marokkaanse simkaart voor mijn telefoon te kopen en een eerste nos-nos te drinken op het naastgelegen terras.
En dan de stad uit naar Larache aan de Atlantische kust waar ik mijn eerste nacht in Marokko doorbreng.

Het hotel blijkt midden in het centrum te liggen dus even zoeken en de parkeerplaats een plekje op straat voor het hotel waarvoor ik 15 dirham (€ 1,50) parkeergeld aan de balie afreken. Vanaf mijn Franse balkon heb ik het zicht op de auto dus dat stelt enigszins gerust. Welweer strak parkeren in de redelijk smalle en drukke winkelstraat maar met assistentie van het hotelpersoneel aan voor- en achterzijde geslaagd voor mijn examen, hhh!

Het is een oud hotel maar met een moderne glazen lift bij de receptie.Gelukkig maar want even later hang ik stil tussen de eerste en de tweede etage en schiet de man van de receptie me te hulp om het samen nog eens te proberen…tja en dan zitten we met zijn tweeën vast en komt zijn collega ons redden. Beter metde trap dan maar!

Toch een wat onrustig nachtje met tot laat nog enig rumoer op de straat maar na een super uitgebreid ontbijtje weer verder in de richting van Kenitra via een eerste stuk tolweg met onderweg een kijkje in Moulay Bousselham, een van oorsprong klein vissersdorp wat zich steeds meer ook als badplaats is gaan ontwikkelen.

Bij mijn aankomst in de kleine haven staan de “dockers” (kleine pick-up auto’s) op rij te wachten en wordt de vis verhandeld op het strandje aan de baai.Of ik mee wil met de boot om de flamingo’s te bekijken? Wordt me gelijk gevraagd bij aankomst…want er zijn er heel veel net buiten de baai.Ik bedank de man vriendelijk voor het best wel aanlokkelijke aanbod waarbij ik hoop op een volgende kans om dit symbool voor schoonheid, evenwicht, potentieel en romantiek op een andere plek te mogen bewonderen.

Vervolgens vermijd ik daarna de tolweg en rij binnendoor verder wat op sommige stukken best wel een uitdaging is voor de auto gezien de beschadigingen en slecht afgewerkte drempels die in de weg liggen.
Maar het geeft wel een heel lokaal beeld met de dorpen waar groepjes kinderen net uit school komen, de markten langs de weg, paard/ezel & wagens, loslopende honden en schapekuddes. Een gebied met veel fruitplantages, veelal overdekt met plastic. Sinasappels, citroenen, bananen maar ook de frambozen & blauwe bessen van Driscolls( o.a. in NL in de supermarkt verkrijgbaar)komen hier vandaan zie ik.
De laatste kilometers dan toch maar weer de peage.Met tarieven van € 1,10 en € 1,30 een stuk goedkoper dan in Frankrijk & Spanje.
De benzine ook overigens die rond de € 1,35 per liter kost.

Dan nog een laatste nachtje aan het strand Mehdia (net buiten Kenitra) in een resort/aparthotel om ook die ervaring in Marokko eens aan den lijve te ondervinden.Niet bepaald mijn voorkeur qua accomodatie maar toch een prima plek om te verblijven zeker met uitzicht op zee en het uitzicht op het mooie zwembad in de achtertuin.

De stad Kenitra is de plaats in het boek “Het land van zijn vader” van Greta Riemersma wat me inspireerde om ook deze plek eens te willen bezoeken.Met in het nabijgelegen Mehdia een prachtig strand en leuk pretpark met kermisattracties voor de kids en restaurants en een overheerlijke cheesecake van depatisserie...een verleiding die ik niet kon weerstaan voor bij de koffie na het eten met weer een eerst Flag special(Marokkaans biertje).

En na een goede nacht...nu in één stuk door naar Marrakech!

Andalusië > Tarifa

Het laatste deel in Europa zit erop.
Zo’n 150 kilometer voor Cordoba verandert het landschap ineens. Hier zijn de bomen altijd groen en lijkt het in dat opzicht altijd zomeren met nog zo’n 27 graden voelt het dat ook.

InCordoba probeer ik even te pauzeren maar zoals in veel grote steden is parkeren vrij lastig dus rij ik toch maar door naar mijn hotel in Lebrija zo’n 30 km ten noorden van Jerez de la Frontera.
Andalusië is en blijft een prachtig deel van Spanje met de eindeloze olijfboomgaarden en sinaasappelbomen.Ik bezocht eerder al eens de steden Sevilla, Granada, Cordoba, Ronda, Malaga maar de stad van de Sherry stond samen met een bezoek aan Porto lang op mijn verlanglijstje. Sherry & Port vormden mijn eerste scriptie na de Gouden Eeuw voor het vak geschiedenis …mijn interesse in wijnen is dus al van héél lang geleden, hhh.
En dan nu de kans om de bodega van Tio Pepe / Gonzalez Byass te bezichtigen middels een sherrytour.

Er moest online worden geboekt bleek toen ik belde voor informatie en de website in het Engels werkte niet zoals zou moeten.
Maar er was de volgende dag een tour om 12.30 uur die mooi in mijn planning paste dus die was snel geboekt. In een groep met een Deense familie werden de in- and outs van de Fino’s, Amontillado, Oloroso maar ook een Spaanse brandy uit de doeken gedaan.
Zelfs de sherrykuur, een Nederlandse uitvinding door het dieet Juliana en een gesigneerd vat door Alexander & Máxima mochten niet aan mijn aandacht ontsnappen volgens de Spaanse gids die naast Engels ook een mondje Vlaams- Nederlands bleek te spreken.
Een heel complex met verschillende mooie oude opslagen vol vaten, feestzalen en een grote moderne proefruimte…mooie ervaring dus!

Alleen het parkeren was ook hier een dingetje bleek bij terugkomst in de parkeergarage want mijn nummerbord was niet herkenbaar bij het inrijden waardoor ik bij het betalen de melding kreeg dat mijn auto niet in deze garage stond, pfff.
Na enige assistentie op afstand kon dat probleem snel worden verholpen maar vervolgens werkte het betalingssysteem niet waardoor ik pas na een uur en verschillende uitrijpogingen weer buiten stond.
De assistentie was ineens tijdelijk uit de lucht…siësta of wat dan ook.

Maar de tour met de proeverij was het allemaal waard en ik verliet de mooie oude stad om mijn weg via Cádiz, waar ik even stop aan het lange strand met duinen, alvorens die te vervolgen naar Tarifa waar ik aan de kust voor een knus en echt Spaans appartementje kies zodat ik alvast kan informeren naar de bootovertocht voor de volgende dag. De auto een beetje reorganiseren, de koelbox schoonmaken en een nachtje aan de stroom. Waar de plaatselijk kat de kans schoon zag om er met een stuk chorizoworst vandoor te gaan, hhh.Ook hier hebben ze boefjes!

Zelf eet ik een heerlijk lekkere pizza in een soort sportrestaurant langs de kustweg waar zo’n beetje alle supportersjaals van grote voetbalclubs aan het plafond hangen en een bont gezelschap zit te tafelen bij de bar, heel gezellig.

Na het ontbijt rij ik de volgende dag nog even naar de kust bij een natuurpark waar ik de vele kiters spot. Ik snap dat het een prima oord hiervoor is met een mooie zandverstuiving aan de lange kustlijn met campings aan het water en een bohemian sfeer in zowel de stad als bij de vele accomodaties. Ik kom graag nog eens weer…op de terugweg, dus boek ik een retourticket Tarifa - Tanger maar wel met een open datum en dan op weg naar Marokko!

Castilië La Mancha

Het land van Don Quijchote…

Vanaf het mooie Baskenland in het noorden zet ik mijn route voort naar beneden naar het midden van Spanje.
Het eerste stuk nog door de bergen, wat me aan Oostenrijk/Zwitserland doet denken maar dan met Spaanse huizen en een lekkere temperatuur zo in november, alvorens het veelal vlakke binnenland in te rijden.

Tja, en daar heb ik opnieuw een keuze moeten maken want alles in het hart van España is nieuw voor mij en er liggen een aantal aantrekkelijke regio’s blijkt uit mijn oriëntatie.
Als wijnliefhebber zou ik graag La Rioja in duiken of daar een stukje van de pelgrimsroute naar Santiago de Compostela lopen, al is het maar klein gezien mijn belemmerende knieën.
Ook het ongerepte Extremadura met natuurparken lokt.
Madrid staat al heel lang op mijn stedenlijstje en ook de hoge bergen en half-woestijn van Navarra trekken.

Maar uiteindelijk richt ik toch mijn pijlen op Castilië la Mancha ten zuiden en oosten van Madrid met de historische stad Toledo & de molens van La Mancha in het land van ridder Don Quijchote.
Historisch interessant (Toledo is Unesco werelderfgoed) romantisch avontuurlijk(met de avonturen van ridder Don Quijchote die zich hier hebben afgespeeld) en natuurlijk heb ik iets met windmolens, de traditionele tenminste.
Bovendien ligt het op de route en qua tijd om het te bezichtigen is het prima te doen voor een eerste keer.

Dus boek ik een hotel in Toledo om een sightseeing by night te kunnen maken en de volgende dag naar de Molinos de Viento in Consuegra.Beetje spannend om mijn auto voor het eerst iets verderop op een openbare parkeerplaats achter te laten maar het is veilig verzekert de receptioniste van het hotel me.En dus wandel ik daarna door naar de stadspoort waar de bestrating eromheen flink gerenoveerd wordt.

Een niet al te lange wandeling want de straten zijn redelijk stijl dus dat vergt hier de nodige inspanning.
Maar binnen de poort is het één groot museum en ademt het een eigenlijk veel te mooie middeleeuwse sfeer uit met de prachtige verlichting overal doch zeer mijn moeite van het bezoeken waard.

Na een Spaans ontbijtje bij Cafetaria Paris om de hoek van de Plaza de Toros(de stierenarena) met een Pulga tortilla beicon(broodje ei met spek) tref ik mijn auto gelukkig in ongeschonden staat weer aan op de parkeerplaats dus op naar het zuiden…naar het mooie Andalusië met een toeristische highlight na zo’n 60 km.

Daar kan ik gelukkig met de auto tot aan de molens rijden.Met camper & aanhangers is dat gezien het stijgingspercentage niet toegestaan.

De molens vormen samen met het kasteel een onmiskenbaar en bijzonder beeld in het landschap.Twaalf van de oorspronkelijk dertien molens zijn hier behouden en vijf ervan hebben nog een werkend mechanisme.En in één ervan (Bolero) zit ook de plaatselijke VVV en die kan worden bezichtigd.De molens zijn er gekomen door de omliggend regio La Mancha om te zorgen dat er graan kon worden gemalen als de rivieren niet genoeg stroomden.
La Mancha (Al-Mansja in het Arabisch) betekent land zonder water dus waren ze simpelweg het antwoord op een economisch probleem.
De link met Don Quijchote(geboren in La Mancha) komt door het boek met de komische reisavonturen van deze heldhaftige edelman die meent dat hij een dolende ridder is die herbergen aanziet voor kastelen en windmolens als reuzen.Doldwaze verhalen en lijkt me leuk om toch een keer te gaan lezen na dit bezoek: de vernuftige edelman Don Quijchote van La Macha - Miguel de Cervantes.

Nu dwaal ik hier even rond tussen de molens en bezichtig ik moulin Rucio alvorens door te rijden richting Cordoba/Sevilla.