Op de dag dat ik eigenlijk koffie hadden zullen drinken met mijn familie (broers en zussen) in Nederland…

Dat familie naast religie belangrijk is in Marokko is voor menige Nederlander vast niet onbekend.
Het was in ieder geval één van de waarden die heel sterk in mijn onderzoek naar voren kwam.Maar hoe belangrijk is familie eigenlijk?

Familie is misschien wel het belangrijkste aspect van de Marokkaanse samenleving.
Voor een Marokkaan komt de familie vóór werk, vriendschap, relaties en soms zelfs voor het huwelijk.De feestdagen worden altijd gezamenlijk gevierd, als er thuis iets belangrijks is wordt het werk neergelegd, is er altijd hulp ook in tijden van nood en zijn de banden nagenoeg onlosmakelijk verbonden.Dat laatste wordt ook in Moudawana (familiewet) duidelijk waar het bv. adoptie en kinderalimentatie betreft.Kinderalimentatie is altijd verplicht of je het kunt betalen of niet.En als je als ouders niet in staat bent om voor je kinderen te zorgen dan is pleegzorg een optie maar adoptie niet. Eenvoudig omdat adoptie de banden verbreekt met de biologische ouders en dat is hier niet toegestaan.

Voor moslims is het een plicht de ouders te gehoorzamen en veel Marokkanen nemen dit heel serieus. Om te kunnen trouwen, bijvoorbeeld, moet de bruidegom hoe oud hij ook is eerst zijn ouders om toestemming vragen. Als zij toestemming hebben gegeven, moet hij – met de ouders in zijn gevolg – zijn toekomstige bruid thuis gaan bezoeken en haar ouders om toestemming vragen.Nog zoals in Nederland waar dit ooit ook gebruikelijk was in veel gevallen.
Echtscheiding is mogelijk maar niet zo eenvoudig als in Nederland en ook hier zal min of meer de goedkeuring van de ouders/familie een belangrijke rol in spelen naast de uitspraak van een rechter.

Kortom de plichten en verantwoordelijkheid m.b.t. familieaangelegenheden wegen hier zwaar. Dat is voor mij…die als moeder, dochter en zus zeker ook het belang van een fijne familie kent…na vierenhalfjaar nog steeds wennen.

Onverwacht komt er vrijwel direct na mijn aankomst geen goed nieuws.
Naast de blijdschap voel ik al vrij snel dat er iets is als ik Driss eindelijk weer in mijn armen kan sluiten. Hij wil het eigenlijk later met me bespreken maar het moet hem toch van het hart merk ik…erzijn problemen met de kinderen, niet direct heel ernstig maar toch zorgwekkend genoeg om ze naar Marrakech te halen en daar een school voor ze zoeken.Ze wonen al een aantal jaren bij de moeder in de buurt van Agadir. Zijn familie heeft aangeboden om vanaf november tijdelijk een appartement te huren waar ze kunnen wonen. Voor Driss een heel mooi vooruitzicht om elke dag weer bij zijn kinderen te kunnen zijn -en ik weet hoeveel hij ze mist- met daarnaast veel betere woonomstandigheden.Ook fijn voor zijn moeder, die haar enige kleinkinderen die in Marokko wonen dan weer vaker kan zien.
Dit betekent echter ook dat de moeder van jongens meekomt en de familie een verzoeningspoging heeft voorgesteld…waar hij eigenlijk geen nee op kan maar ook niet wil zeggen weet ik…uit loyaliteit naar zijn familie, de verantwoordelijkheid en de liefde voor zijn kinderen.

Voor mij/ons een minder mooie ontwikkeling natuurlijk…die ik aan de ene kant als moeder heel goed begrijp. Mijn kinderen zijn inmiddels volwassen en mijn scheiding is officieel rond.Het betekent alleen wel dat het onze toekomst samen in gevaar kan brengen…stel dat het lukt.Maar aan de andere kant stel dat het niet lukt dan opent het voor ons mogelijk weer nieuwe wegen.

Tja, en onze liefde dan?
Die is er vooralsnog niet minder om maar zal de tand des tijds moeten doorstaan. Soms moeten we onze verantwoordelijkheden boven onze verlangens stellen, dat weten we allebei…en als je van iemand houdt en weet hoe belangrijk zijn kinderen en familie voor hem zijn dan kan ik niet anders dan hem hiervoor de ruimte geven…uit respect maar vooral uit liefde…ook al had ik het heel graag anders gewild!

Volgens de raad van een lieve vriendin: kijk gewoon hoe het gaat en geniet er nu zoveel mogelijk van…en dat ga ik doen en heb ik zeker gedaan.

Time will tell…