Bedrijfskleding speelt hier een belangrijke rol in de uitstraling van een riad, restaurant en/of winkel.

Als drager van de huisstijl maar ook als praktische bescherming bij het uitvoeren van het werk.

Ik heb Rachid inmiddels al in verschillende outfits langs zien komen van smetteloos wit, knalrood, zwart tot een pak in camouflageprint in zijn huidige baan. In onze riad draagt het personeel dan ook praktische en passende kleding bij het uitvoeren van hun werkzaamheden. En er moet hiervoor dus ook voldoende (schone) kleding aanwezig zijn. Het is één van mijn taken en klusjes van het lijstjes van Astrid en het blijkt dat de huidige kleding aardig toe is aan een flinke controle maar dan moet het wel eerst allemaal weer boven water komen want veel lijkt er niet meer aanwezig in de kasten van de kleedruimte van de dames en de heren. Gelukkig tovert Astrid weer het nodige tevoorschijn als ze er is maar veel blijkt kapot en gaat met Bouchra mee om te laten herstellen bij haar vaders naaiatelier.

Ook ik zal er binnenkort aan moeten geloven want als gastvrouw is het wel zo leuk om een beetje traditioneel voor de dag te komen dus ga ik op zoek naar een aantal passende jurken die kunnen worden opgesierd met de oranje kettingen die er nog zijn. Ik vraag aan de oudere zus van Astrid of ze met me mee op jacht wil naar een aantal leuke kaftans en dat ziet ze wel zitten dus gaan we samen de soeks in en hopen dat we slagen.

We zien een mooie grijze met oranje jurk in Kashmir stijl die we uiteindelijk voor 150 Dirham (€ 15) kunnen kopen maar besluiten om eerst nog verder te kijken naar andere mogelijkheden en misschien dezelfde in een maatje kleiner te bemachtigen.

We worden meegenomen naar verschillende andere winkeltjes als één van de verkopers zelf niet heeft wat we zoeken en zowaar komt ie even later aanzetten met dezelfde jurk in dezelfde kleuren. Helaas blijkt het “one size” dus een andere maat gaat niet lukken dus informeren we bij hem naar de prijs, 850 Dirham, zegt ie zonder blikken of blozen. Als ik hem vertel dat ik dezelfde jurk net voor 150 Dirham aangeboden heb gekregen wil ie wel wat van de prijs afdoen, 600 Dirham, ok madame? Dus zeg ik dat mijn uiterste prijs toch echt 150 dirham is en anders gaat de koop niet door.

Hij begint over de bijzondere stof en de kwaliteit van de jurk dus maak ik hem snel duidelijk dat dit geen rol speelt omdat de andere jurk precies hetzelfde was. Dus scheiden onze wegen en lopen we terug naar het winkeltje waar we dezelfde jurk eerder hebben gezien.

En wat schetst onze verbazing (al had ik het al wel een beetje verwacht) als we bij het eerste winkeltje terugkomen wordt daar net het stapeltje met jurken teruggebracht uit de winkel waar we net vandaan komen. Het was dus precies dezelfde…

Als de jurken weer ingeleverd zijn bij de man van de winkel vraag ik hem naar de prijs van de jurk, 150 dirham, good quality, zegt ie… dus zeg ik, “ah ok that’s nice, I’ll take it’ en geef een knipoog naar de zus van Astrid die me vol ongeloof aankijkt en dit enorme prijsverschil niet begrijpt. Tja, dat is echt Marokko…we vinden daarna nog een leuke witte jurk, die we uiteindelijk voor de helft van de prijs meekrijgen en drinken gezellig nog iets op een dakterras aan het grote plein. Zij vliegt morgen weer terug naar Nederland en ik ga huiswaarts om een kijkje bij de katten te nemen en me klaar te maken voor de volgende uitdaging…cartouches!

Cartouches oftewel cartridges voor de printer want de inkt van de printer is nagenoeg op en ik heb de bijna lege exemplaren in de tas om op zoek te gaan nieuwe zodat we weer incheckformulieren, facturen en boardingpassen kunnen printen.

Ik heb een naam van een kantoorboekhandel ergens in Gueliz van Astrid gekregen dus pak ik een taxi naar de nieuwe wijk en probeer samen met de taxichauffeur uit te vinden waar de winkel precies zit. We bellen voor het adres en de routebeschrijving en na enige rondjes te hebben gereden vinden we uiteindelijk waar we naar toe willen…maar geen cartridges. Ik betaal de taxichauffeur een paar euro extra voor de moeite en ga op aanwijzing van de dame in de winkel te voet verder naar een andere winkel, 100 meter verderop, zegt ze.

Maar ik vind geen kantoorboekhandel dus vraag ik hulp bij een zaak met sport dranken. De winkel die ik zoek is volgens hem al dicht en een andere winkel die nog wel tot 20.00 uur open is ligt in een andere wijk dus zal ik opnieuw een taxi moeten pakken. De jongen uit de winkel loopt met me mee om de taxichauffeur uit te leggen waar ik naartoe wil en even later wordt ik ergens neergezet met de mededeling. You know where to go now!

Dus probeer ik de elektronicawinkel te zoeken die me is voorgehouden tot ik bij een paar kleine repairshopjes kom die langs de weg zitten. Als ik de cartridges laat zien, vraagt ik of hij ze heeft en wat ze kosten, 40 dirham zegt de man achter de balie. Hmmm, dat lijkt me erg goedkoop dus vraag ik verder of ze dan nieuw zijn.

Waarna hij zegt dat hij ze kan vernieuwen(beter gezegd vullen) voor dat bedrag maar dat het wel ruim een uur aan tijd kost. Dus vraag ik naar een ander adres waar ik ze nieuw kan kopen. Hij verwijst me naar een aantal winkels iets verderop om de hoek. Daar bij het volgende loket wederom de vraag en deze man gaat bellen en vraagt me even te wachten. In zijn winkel zie ik niet ietswat op cartridges lijkt maar ok, ik wacht.

Even later komt er een man met een sleutel die de deur naast de winkel openmaakt en zowaar met de goede cartridges terugkomt.

Dan nog een officiele factuur en ik ben helemaal blij.

Ik heb geen idee in welk deel van Marrakech ik momenteel zit maar zoek een eettentje om wat te eten en koop bij een mooie patisserie koekjes en een een stuk appeltaart voor straks bij de koffie…en dan weer op zoek naar een taxi. Het is inmiddels 21.00 uur en nog steeds spitsuur in Marrakech dus het duurt even voor ik een taxi heb al rijden er taxi’s af en aan. Dan stopt er eindelijk eentje… en de chauffeur kijkt me lachend aan, it's you again, hhh. Yes, it's me again…het blijkt toevallig dezelfde taxichauffeur van de heenweg te zijn en die kan me nu zonder rondjes te rijden rechtstreeks terug brengen naar de Medina.

In de medina aangekomen probeer ik mijn weg door de menigte heen te vinden om via het grote plein naar huis te lopen, dan voel ik dat er aan mijn tas wordt getrokken. En net voordat ik de tas met een ruk naar me toe wil trekken draai ik me gelukkig om en kijk ik in de ogen van Rachid…die me lachend aankijkt en zegt “where are you going, madame” en een koekje met me meesnoept als ik mijn shopresultaten laat zien.

Soms denk ik wel eens hoe is het mogelijk dat je in een grote en drukke stad als Marrakech elkaar zo dan toch onverwacht tegenkomt… maar misschien is dat wel wat ze hier noemen: Maktoub.