Na een geslaagde rondreis is het heerlijk om de laatste dagen nog even te relaxen in een comfortabel hotel met mooi zwembad en door de vluchtblokkade en nieuwe vlucht heb ik er nu een aantal bonusdagen bij om de afgelopen weken nog eens de revue te laten passeren en de plannen voor de toekomst te heroverwegen.Mijn meegebrachte boeken te lezen, muziek te luister of het geluid van stromend water en de overal zingende vogels…ik hoef me er alleen maar aan over te geven en dat lukt maar deels.

De reis was heerlijk, veel gezien, nieuwe mensen ontmoet en weer een aantal ervaringen rijker. Over een kleine week stap ik weer in het vliegtuig maar ik ga niet bepaald met een gerust gevoel weg weet ik nu al.Er is veel gedoe op het werk van Driss.De verschillende riads die worden beheerd hebben nog steeds veel te weinig boekingen bij gebrek aan toeristen. Het personeel kan nog steeds niet betaald worden en heeft dus geen geld voor de huur, eten etc. en ook de eigenaren willen geld zien om de kosten te kunnen opbrengen. Er zijnal een aantal keer signalen geweest dat het beter gaat worden…maar het komt triest genoeg nog steeds niet genoeg op gang. Wachten is geen optie meer en ook de hoop verdwijnt.
Ik weet dat Driss met de gedachte rondloopt om te stoppen met zijn werk voor deze baas net als veel van zijn collega’s dat momenteel doen. Zo loyaal als hij is ziet ook hij het steeds minder hoopvol in.Gelukkig is er steun vanuit zijn familie maar hoelang nog…voordat hij weer aan zijn gewone werk kan i.p.v. tot drie keer toe alle riads schoonmaken en er dan toch nagenoeg geen gasten komen. Financieel blijft het allemaal nog erg onzeker.

Intussen probeer ik toch beetje te genieten van de laatste week maar de onzekerheid knaagt ook aan mij. Hamid stuurt me nog een berichtje hoe het met me gaat en dat hij morgen naar zijn familie in Tinghir gaat, ook wel bekend als de Todrakloof. Je bent van harte welkom om mee te gaan zegt ie…aan de ene kant verbaast het me dat hij dat zegt want ik ben nog niet bij de familie van Driss geweest…aan de andere kant ook weer niet want de gastvrijheid is hier groot en met deze vriendelijke chauffeur heb ik geen liefdesrelatie…dat zal het zijn!

Ik pak een taxi naar de Medina om mijn achtergelaten bagage op te pikken uit Riad Orange en tref Mohammed daar. Astrid zit nog in Quazarzate, appt ze me en komt pas later deze maand.Hoe kom jij aan je liefde voor Marokko?, vraagt ze.
Eigenlijk een beetje zoals jij denk ik, alleen in een andere levensfase.
Ook verliefd? Of enkel op het land?
Beide, zeg ik. Ah, ja dan zit je in hetzelfde schuitje. En daar wil ik het graag nog eens met haar over hebben…eenvolgende keer!