Het stond al een paar in de planning en ja, toen kwam COVID-19….

Maar wat in het vat zit verzuurt niet zeggen ze wel eens dus is de familiereis naar Marokko nog altijd een wens in de toekomst gebleven. En nu is het dan eindelijk zover dat mijn twee broers samen met mijn schoonzussen voor ruim twee weken deze kant uit komen om Marokko te ontdekken en kennis te maken met het land en de mensen waar hun kleine zusje al heel wat jaren aan is verknocht.

Dinsdagochtend staan ze al bijtijds op het vliegveld van Marrakech Menara en ze komen zo vlot door de douane dat ik mijn taxi uiteindelijk naar de riad laat rijden i.p.v. naar het vliegveld.

We starten met een gezamenlijk ontbijt samen met nog twee Nederlandse gasten die opnieuw bij ons in de riad verblijven na een eerder bezoek met het hele gezin en dan gaan we voor een eerste verkenning de stad in.

Er moeten wat euro’s omgewisseld voor Marokkaanse dirhams alvorens de gezelligheid van het het dakterras van de Kosybar op te zoeken voor een koud biertje. Het is druk ondanks of misschien zelfs wel dankzij de Ramadan. Een deel van de restaurants gaat dicht en de toeristische plekken zijn daardoor extra druk niet in de laatste plaats omdat daar de alcohol wordt geschonken. Dan gaan de dames de buurt verkennen en gaan de heren hun eigen weg. Een rondje over de Place de Ferblantiers, de Joodse wijk en een kijkje in de markthal waar ik ze een kijkje geef in de dagelijkse boodschappen en een aantal leuke winkeltjes en dan gaan we lekker chillen op het dakterras van de riad, waar de mannen al aan het bier en de rum/cola zitten.

Ik slaap de komende twee nachten in de riad om zo gezellig samen te kunnen dineren en ontbijten.

Als Mohammed even later de tafel dekt zitten we aan de Tajine met rundvlees, pruimen en vijgen.

Kip briouates vooraf en Crème karamel toe en dan vallen de oogjes aan tafel bijna dicht na een een vroege vlucht en een gebroken nacht. De temperatuur is ook ’s avonds nog aardig hoog en eigenlijk veel te warm voor de tijd van het jaar. Overdag is het ruim 35 graden dus zaak om het programma hierop enigszins af te stemmen.

De volgende ochtend starten we met een traditioneel ontbijtje in de salon en gaan we daarna met de taxi naar de noordkant van de Medina om te beginnen met een bezoek aan Dar el Bacha met daarin het Musee des Confluence. Daar worden we door een gids aangesproken voor een begeleide tour waarop ik hem vriendelijk duidelijk maak dat ik zelf de tour ga doen omdat het mijn familie is. Hij kijkt wat bedenkelijk en komt me even later vertellen dat het verplicht is om een gids te nemen…maar daar trappen we, helaas voor hem, niet in.

De mannen zijn direct onder de indruk van de enorm dikke duren en het prachtige houtsnijwerk. De combinatie met het mozaïek in het tegelwerk maakt het geheel tot een bijzonder fraai staaltje in de islamitische architectuur. Ik reserveer een plekje in het koffierestaurant in de hoop dat de buzzer die ik mee krijg over niet al te lange tijd afgaat. Als er echter na een uur nog geen respons is besluiten we onze koffie toch maar ergens anders te gaan halen. Op het knusse dakterras van “Yazel” ruilen we onze koffie gezien de hitte in een voor een iets frisser drankje. Het zit bijna naast de Jardin Secret, waar we daarna gaan genieten van de tropische en islamitische tuin, een oase van rust midden in de drukke Medina en een mooi voorbeeld van hoe het water uit de Atlas zijn weg vind naar de tuinen, huizen en Hamams van Marrakech.

In de tuin sluiten we af met panini en een koude Casablanca (Marokkaans biertje) op het terras.

Via de Soeks gaan we terug naar de Riad om even te relaxen op het dakterras.

’S avonds heb ik een tafeltje gereserveerd bij La Pergola, wat geen overbodige luxe blijkt want het zit bomvol mensen. Ook hier kunnen we lekker aan de wijn en bestellen we iets van de internationale kaart onder de klanken van de “Gnaoua” muziek.

Elke avond is er live muziek met een ander thema en vanavond is het de Marokkaanse mix van islamitische gospel en Afrikaanse, traditionele folk van de Soefi oftewel de zwarte Marokkanen, verre afstammelingen van de slaven uit West-Afrika. Zo hoor je de “guembri” een soort akoestische basgitaar en de “Karakeb”, grote metalen castagnetten, die verwijzen naar de ketens van de slaven. Majid Bekkas is hiervan één van de bekende figuren die deze Noord-Afrikaanse muziek heeft gecombineerd met andere genres zoals blues en jazz. Jaarlijks is er in Essaouira een groot Gnaoua festival wat heel veel bezoekers trekt. Een mooi moment ook om Rachid te introduceren die in Essaouira is geboren, nu niet direct iets met deze muziekstijl heeft maar meer met de klanken van de Atlantische Oceaan. We bestellen een biertje en dan even zien hoe de bediening hier op gaat reageren want normaal wordt er geen drank geschonken aan Marokkanen tijdens de Ramadan. Hij wordt er dan ook vrij snel op aangesproken en na uitleg dat hij niet aan het vasten meedoet blijkt het toch lastig om in het openbaar te drinken. Maar hij laat zich niet van de wijs brengen en drinkt zijn glas snel leeg. Zo dat hebben we ook weer gehad en kunnen we gezellig verder praten. We zijn allebei wel een beetje zenuwachtig voor deze ontmoeting maar met zijn innemende verschijning is het ijs heel snel gebroken en wordt hij warm ontvangen. We doen nog een rondje Jemaa El Fna om even de sfeer van het grote plein te proeven en dan lekker slapen.

Morgen begint de rondreis met een vertrek om 9.00 uur naar Rabat via Casablanca. De auto zit vol dus ik volg het reisgezelschap diezelfde dag met de trein. Gelukkig is er nog een plaatsje vrij in dezelfde riad dus treffen we elkaar ’s avonds rond 20.00 uur weer in Riad Dar Alia.